Mallorca 2001.
We zijn een dagje in Hattem, want schoonzus Niesje is jarig. Het is nu nog rustig want de kinderen komen vanavond. En dan zit je niet zonder. Ze hebben 7 kleindochters en als je die twee van Mark en Inge er bij telt zijn het er 9. Het is nu al een bloemenzee want afgelopen zondag waren Catharina en Arien er al met de beide meiden.
Altijd gezellig bij Ben en Niesje. Ons reisje naar Mallorca komt nog even ter sprake als één van ons zegt:”Dat doe ik straks wel”.
We hadden met z’n vieren een reisje geboekt naar Mallorca en mèt ons reisden nog anderen mee in de bus vanaf het vliegveld naar het hotel in het NW van het eiland. Er waren twee broers bij. De oudere van de twee leek autistisch. De hele week trokken ze samen op, huurden een auto en waren de hele dag op pad. Aan tafel zagen we ze dan weer.
Op de terugreis kwamen ze in het vliegtuig precies voor ons te zitten. De jongere broer was even weg. De oudste zat bij de nooduitgang en voor vertrek kwam de stewardess vragen of hij in geval van nood die nooddeur wilde openen.. Hij stond meteen op en maakte aanstalten om dat te doen. “Nee…”, zei de stewardess, “nu nog niet…., alleen in geval van nood”. “Ach”, zei de man toen, "dan doe ik het straks wel”! Er zaten een paar oudere mensen voor hem die zich verschrikt omdraaiden en hem met grote schrikogen aankeken.
Even later kwam de stewardess terug om te vragen of hij misschien wilde ruilen met iemand.
De jongere broer was intussen terug en stelde haar gerust. Het is nu 8 jaar geleden, maar als we iemand horen zeggen: [i]Ik doe het straks wel, [/i]beginnen onze lachspieren vanzelf te werken en zien we de schrikogen van die mensen weer voor ons.
Today we ‘ve been in Hattem, since sister in law Niesje celebrated her birthday. It’s the quiet part of the day. In the afternoon the children ànd 7 granddaughters will come. We always have a pleasant time at Ben and Niesje’s home. Our trip to Mallorca comes up when one of us says: ”That I ‘ll do later on ”.
Once we made a trip together, the four of us, to Mallorca, and with us were four other people travelling by bus from the airport to the hotel in the NW of Mallorca . Two brothers belongs to the little group. The oldest one seemed to be autistic. That week they spend with driving to different places like we did and every evening they were back at our hotel.
On our way home they were sitting just before us in the plane and the older one was sitting at the emergency exit near the window. Before leaving the stewardess came along and asked him in case of emergency to open that door. He got up immediately to do so. “Oh no”, the stewardess said, “not yet…. Only in case of emergency”. “Ach”, the man said. “than I’ll do it later on”!
A older couple was sitting before him and turned in a panic reaction and looked at him wide eyed.
A moment later the stewardess came back and asked him to change his seat with someone else, but the younger brother was there yet and said he would take care of that door. Its about 8 years ago, but when we hear someone say: I’ll do it later on, it will raise a laugh and we remember us that wide-eyed couple.