Hetty Site

Vrijdagmorgen

Vrijdagmorgen.

Onder ‘t licht draaien schoot mij een gedichtje door ’t hoofd. Ik heb het steeds heel mooi gevonden. Het enigste wat er mij aan scheelt dat is dat ik er zo zelden wezenlijk in leef. En dan denk ik: kan ik dat niet of wil ik dat niet, dat is mezelf duister.
Maar hier gaat het dan:

Ik schep niet als in vroeger dagen
Mijzelf een toekomst meer,
Maar leg mijn hopen en mijn trachten
In Uwe handen, Heer.
Naar grote dingen heeft mijn ziele
Gehunkerd en gehaakt,
Maar ach, in ’t grote was geen vrede,
Gij hebt mij klein gemaakt.
O, laat mij kleiner maar steeds worden,
Maar mind’ren meer en meer,
Mijzelf vergetend, U slechts volgen,
Ik niets, Gij alles Heer!

Is dat niet mooi? Voor de dichter is het zeker levenservaring geweest.

Friday morning

While I was turning the light __ I’ve not exactly an idea what that would be. Perhaps it had to do with something what was used during the war to generate electricity— a little poem came into my mind.
It’s only that I’m not living in it most of the time. Than I’m thinking about it: Is it that I [i]cannot [/i] live in it or is it I [i]don’t want [/i]to live in it?

So here it is:

I do not create as before
A future any more,
But lay my hope and trying
In Your hands my Lord.
My soul has always hankered
After great things
But ach, no peace I ‘ve found in that,
You’ve made me small.
O, let me become small and smaller,
And lesser more and more,
Forget myself, only You to follow,
Nothing for me, for You it’s all.

Isn’t that wonderful? It must have been life experience for the poet.