Het lampje met ‘calc’ begon te knipperen op het Senseo apparaat. Wim had me die ochtend een kopje cappuccino voorgesteld. We konden toch geen kant op, het was overal spekglad. Geen nieuwjaarsvisite van Passage, alle scholen zijn dicht en op de weg naast ons was het onwaarschijnlijk stil.Ja… het is al een paar jaren terug, we woonden nog aan het Schoolpad en bij beiden zaten de beentjes er nog goed onder..
‘Zal ik even….’, begon ik.’ ‘Nee’, Wim riep al: ’Dat doe ik straks wel’. Meteen schoot ik in de lach. Die kreet heeft voor ons een speciale herinnering en wel aan ons uitje met Ben en Niesje naar Mallorca. Wat hebben we toch mooie tripjes met hen gemaakt, Nu Mallorca, maar ook naar Zuid Frankrijk, Ameland en De Rijn bij Sankt Goar.
Samen met ons reisden toen een paar zussen mee en ook twee broers. De een begeleidde zijn broer die ogenschijnlijk gewoon functioneerde maar waarvan we die afgelopen week hadden gemerkt dat hij waarschijnlijk autistisch was. Maar de zorgzame broer zorgde ervoor dat ze samen een mooie week hadden. Toch had hij het er niet gemakkelijk mee.
Op de terugreis zaten ze voor ons in het vliegtuig en terwijl de zorgzame broer even naar voren was gelopen kwam de stewardess instructie geven aan de man met een beperking, die bij de nooduitgang zat. Ze vroeg hem of hij in geval van nood de hendel zou willen bedienen. Dat wilde hij wel en begon meteen de hendel al pakken. ‘Nee’, zei de stewardess, ’dat moet alleen in een noodsituatie’. De beste man antwoordde toen: ’O.. goed, dan doe ik het straks wel….’. Ik zal nooit de blikken van de man die voor hem zat vergeten die vol ontzetting omkeek. De stewardess besliste dat hij beter kon ruilen met zijn broer die intussen weer terug was. Deze stelde haar gerust dat het in orde zou komen. Maar sinds die tijd komt deze herinnering regelmatig boven als we iemand horen ropen: Dat doe ik straks wel.
Foto: Of die keer in 2010 naar Canada