Elke keer als ik fleslammeren krijg sta ik weer verbaasd te kijken. Als ik ze de eerste twee dagen op het terras heb vliegen ze alle kanten op, het liefst achter de hond aan want die lijkt het meest op moeder ooi in hun optiek. Storm vindt dat minder maar trekt zich dan voorzichtig terug.
Na twee dagen is het heel anders. Ze kennen mijn stem en volgen mij op de voet. Dan lopen ze ook niet meer weg. Zo ook weer deze twee lammeren. Het lastigste is alleen dat ze de wei uit komen als je ze daarin wilt hebben. Ze zoeken net zolang een gaatje in het schapengaas waar ze door kunnen en blijven dan bij je knieën staan.
Gisteren kwam het derde lam dat nu in het nest binnen zit en bracht ik de oudste twee naar de stal. Vooruit voor de nacht daar even de warme lamp aangezet. Toen ik wat later met de fles bij ze kwam lagen ze met z’n tweeën niet onder die warme lamp maar tegen de deur aan waardoor ze me hadden zien verdwijnen.En nu… terwijl wij gingen eten braken die twee er uit en gingen voor de schommelbank liggen, de plek waar wij altijd zitten. Veilig!
Het derde lam doet het niet goed, na prima eerste uren. Het Drentje wilde ineens niet meer drinken en toen ik, voor het naar bed gaan, de zoveelste poging deed met de fles was ze heel warm… koorts. Zou zo maar longontsteking bij kunnen zitten, ze rochelt. Ik ga er voor lammeren nooit uit ’s nachts maar dit keer wel even. Had weinig zin, na 2 slokjes was het gebeurd. Toch wilde het kleine ding vanmorgen weer iets meer drinken.
Ik geef maar zo niet op, al denk ik niet dat het wat wordt. We zullen zien. Tijd genoeg op het moment.
Rob weet ervan en haalt haar t.z.t. op. Tja… dat zijn ook van die dingen….
