Van de dames van de tuinclub gisteren waren er vier die ik in de loop van de tijd al eens gezien had. Bij de een had ik al eens de tuin bewonderd, met een ander aan bloemstukken gewerkt voor het huwelijk van Jaap en Mirjam. Engelien, de schoonzus van mijn vroegere schoolvriendin Anneke was er. Mijn gedachten gaan meteen terug naar die schooltijd op het Baudartius toen ik haar tegenkwam en wij ontdekten dat we veel gemeenschappelijks hadden, onze achtergrond en interesses. Ik wilde toen al juf worden en zij verpleegster. Samen wilden we wel naar Nieuw Guinea dat toen nog bij Nederland hoorde. Dat laatste is er niet meer van gekomen. De rest wel.
Tot zo’n 20 jaar geleden bleven we elkaar af en toe zien. Ze is nog eens in Hengelo geweest en ik bij haar in Gorssel na de geboorte van haar eerste dochter. Misschien is het nu tijd om de draad weer op te pakken.
Het was vanmorgen wakker worden in de dauw. De zon zie je heel vaag haar best doen. Het maakt voor Storm en Queeny geen verschil. Storm ligt ’s nachts onder ons bed, maar om 8 uur staat hij paraat ernaast. Queeny net zo, de beide koppen komen naar me toe. Het is tijd baasjes. Tja, wat doe je dan?
Heb je geen kinderen meer, dan zijn het je honden die de tijd in de gaten houden. Hun biologische klok werkt goed. Dartelend lopen ze voor me uit maar de weg waar de uitlaatplek is. Er wordt kennis gemaakt met andere honden, gegooid met de bal en wanneer we aan het ontbijt zitten liggen die twee tevreden aan onze voeten. We maken plannen voor de dag of…. misschien brengen we de dag eens lezend door…
