Wat een rust! Dat jaar bracht Rob me een aardig flessenlam met de woorden: ’Ik noem haar Decibel, dat ding maakte me een herrie onderweg, er kwam geen eind aan’. En dat bleef bij ons net zo. Och, je went er aan.
De tweeling die hij me daarna bracht was een rustig stel. Daar klopte de stelling van dokter Spock helemaal. Wie weet het nog van de 3 R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat? Dat was de kreet van de wijkverpleging en de huisarts wanneer je je eerste kind kreeg. Op tijd slapen, op tijd een schone luier en de voeding en alles op vaste tijden. En vooral doen wat je altijd deed. Niet voorzichtig de trap op sluipen en als je wilt stofzuigen… gewoon doen. Bij Decibel ging dat ook op, behalve dat die altijd aan het blèren was. Die laatste twee waren echt zo mak als lammetjes. Ze sliepen lekker tegen elkaar aan als de buikjes weer gevuld waren. Ik nam ze elke dag even mee naar buiten. Ze moesten wennen aan de buitenlucht want ze gingen daarna ze naar de schapenstal en bij mooi weer naar buiten. Toch was het een levendig stel, drinken ging goed en ze begonnen al die sprongetjes te maken zoals je lammeren in de wei het ook ziet doen met elkaar.
Ik herinner me dat het 2019 was, Wim had de 3e Chemo en immunotherapie achter de rug. Hij voelde zich goed maar ik denk toch dat het wat met je doet want hij had die middag lang geslapen. Toen werd het tijd voor zijn rondje op het erf met loopkruk en honden in zijn kielzog naar de wei. Op de schommelbank mocht hij graag auto’s tellen, telkens 10 minuten, dan keer 6 en wist hij het aantal per uur. Het was toen spitsuur en zal het wel meer geweest zijn dan ’s morgens. Ik gokte op 1200.