De administratie op "De Boomgaard" was een regelmatig terugkerende klus. Uiteindelijk ging het hele zaakje wel naar het boekhoudbureau, maar je moet in- en uitgaven natuurlijk wel bijhouden. Nou…. dat gebeurde aan het door ome Hendrik, de meubelmaker, getimmerde eikenhouten bureau. De rimpels in pa’s voorhoofd waren dan erg diep. Hij keek er heel ernstig bij en likte voor hij schreef altijd even aan zijn potlood. Gekke gewoonte. Telkens kwam er dan zo’n kuchje en: "Coba, ik bunne 400 gulden kwiet. De boel klopt niet. Dat mot gewoon in de huushollinge op egaon wean".
Mama stond vaak in de deuropening om adviezen te geven òf tegengas. Want pa was altijd geld kwijt. Z’n kasgeld klopte meestal niet. En dat zou dan in de huishouding zijn gaan zitten. Maar mama wist zeker dat dat niet kon en zij ging de uitgaven die er geweest waren op bedrijfsgebied allemaal na. "He’j de smid soms al betaald" of "He’j dat geld van dee pinke al ehad". Nee ze wist zeker dat haar huishouding het verschil niet had veroorzaakt. Uiteindelijk kwamen ze er altijd uit. Mama was een echte boerin. Ze leefde helemaal mee. De varkens voeren en de kalveren wetteren (melk geven… dank je Mark) was haar taak en dat deed ze met liefde. Wanneer er een koe moest kalven leefde ze zo met die koe mee dat ze er bijna handenwringend voor liep en maar op en neer van de keuken naar de stal.
"t Arme beest, Hein is ’t kalf d’r al, Hein mo’j warm en kold water hemm’n. Hein za’k een betje zolt brengen" (wanneer het kalfje wat slapjes leek). En wanneer het wat lang duurde: "Za’k Lettink mor belln".
In "Boer zoekt Vrouw" was een vrouw uit de stad te gast op een varkensboerderij bij boer Gerard. Toen ze de varkens hoorde schreeuwen was ze zó geschrokken. Ze moet haast gedacht hebben dat ze vermoord werden, want zo’n geluid komt er wel uit wanneer ze gevoerd worden. Als ik terugdenk…zie ik ze weer al schreeuwend boven het schot uit kijken met hun slimme oogjes. Ja…nu weet ze ook waar de uitdrukking: hij schreeuwt als een mager varken ..vandaan komt.
Het bureau staat nog steeds op dezelfde plek… nu bij Johan en Joke, maar ik zie geen potloodje meer liggen. Alles gaat volgens mij in de computer die in opa’s kamer staat. Die kamer waar opa en opoe vroeger sliepen is nu het hart van het bedrijf.
Het gaatje van de punaise, waarmee het prentje van opa met de tekst: "My times are in Your hand" vastgeprikt was, is nog te zien!
