Dat zou leuk zijn, dacht ik. Een paar van mijn medestudenten uit de Kweekschooltijd wonen al heel lang op Aruba. Ze zijn daar helemaal geworteld. Via het medium Facebook kregen we contact, hoewel niet vaak want ze deden er eigenlijk niet veel mee. Maar toch… voor de contacten is het gemakkelijk. Zo hadden we af en toe even een kort contact.
Ze bestelden spontaan mijn Tweets van het Schoolpad en meteen het eerste boek: Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe er maar bij.
Twee maal per jaar zijn ze een aantal weken in Nederland waar ook een paar van hun kinderen wonen. Dit voorjaar reageerden ze niet op mijn berichtje op FB en ik deed deze zomer nog maar een poging. Even terug reageerden ze wel. Emmen was wel ver, maar ze wilden er wel een uitje van maken. Of ik zou de boeken kunnen sturen. Omdat wij regelmatig in het Isala Diaconesse huis zijn in Meppel stelde ik voor om de Zwarte Truffel in Hattem als ontmoetingspunt te kiezen. Voor hen en voor ons een bekend terrein om weer eens terug te zien. Bovendien een mooie gelegenheid om elkaar na meer dan 50 jaar weer eens te zien.
Zo zaten ze gisteren te wachten op ons. Door een foutje of een verkeerde toets was hun enthousiaste antwoord niet overgekomen en had ik geen reactie terug gekregen. Zeker te druk dacht ik nog en had ik de boeken maar opgestuurd.
Gisteravond kwam er een mail want ik had samen met de boeken ook mijn gewone mailadres meegestuurd.

[i]Hallo Hetty
Net thuis van ons dagje Hattem ging de bel. De buurman kwam een pakket brengen wat hij voor ons aangenomen had. Een pakket met jouw boeken Hetty. We zijn er natuurlijk blij mee, maar er is wel iets helemaal mis gegaan.
Wim en ik waren vandaag om 12 uur in Hattem en zaten lekker in het zonnetje op het terras van Daandels voorheen De Zwarte Truffel. En we keken uit naar jullie. Steeds als er een echtpaar op leeftijd kwam aanlopen zei Wim ‘Zijn ze dat? En ik ‘Nee nee’. Hij vertrouwde er helemaal niet op dat ik jullie zou herkennen en dacht dat jij ons niet zou herkennen. Dus na een poosje besloot hij om mensen die er zaten te gaan vragen ‘ wij wachten op ………zijn jullie misschien…….? Dat verliep zeer vermakelijk. Nu begonnen nog meer mensen uit te kijken naar een wat ouder echtpaar. Steeds een blik naar ons, zouden die……? En als ze weggingen werd ons succes gewenst, tja het zou toch sneu zijn enz.
We hadden veel plezier maar na een uur zijn we toch maar opgestapt met een gevoel van jammer dat het mis is gegaan het zou vast heel gezellig geweest zijn.[/i]

Zooo jammer inderdaad. En dan te bedenken dat we op misschien slechts 100 m afstand bij Henry en Tonny op het terras zaten, omdat we er van uit gingen dat mijn voorgestelde plan niet doorging .We hadden toch even over de Markt moeten rijden. Nu hopen we op een herkansing. Ik heb de liefde bij deze twee zien opbloeien en ontmoet ze graag opnieuw.

De klassenfoto van 1962. Helemaal rechts op de onderste rij èn de tweede rij Joke en Wim.

De Dijkpoort in Hattem.

Mijn allereerste kennismaking met Hattem dateert uit 1958. Ik was vijftien. Samen met Gerke ging ik logeren bij haar Oom Jan en tante Bei. Oom Jan was de broer van onze oom Sjoerd, de kleermaker. Hij kon prachtig vertellen over een ridder, Heer Diederik. Tante Hermien liep niet zo met hem weg, want hij gedroeg zich soms alsof hij daar aan de Stationsweg nog thuis woonde. Als hij het koud had greep hij gewoon een trui van broer Sjoerd uit de kast. Tante Bei was vroeger verpleegster geweest en was een heel slank, bijna fragiel vrouwtje, maar heel hartelijk. Ze liep altijd op hoge hakjes. Ze vertelde tijdens onze logeerpartij dat ze vroeger in de verpleging die hakjes eerst niet mocht dragen. Ze liep echter zo slecht op platte schoenen dat het toch toegestaan werd. Het zou me niet verbaasd hebben wanneer ze een freule geweest zou zijn.
In de grote vakanties kwam de familie vaak met de fiets naar Vorden. Ze logeerden dan bij Opa en opoe Aartsen. Die woonden vlakbij de kleermakerij aan de Wilhelminalaan. Deze keer gingen we dus met hen mee op de fiets..We fietsten over Deventer, daar gingen we de brug over en verder ging het over de Werverdijk langs de IJssel naar Hattem. Jan Gerrit was net zo oud als wij, Hans een paar jaar jonger.
Ik kan niet anders zeggen…het was een gezellige logeerpartij.
Alleen… Gerke voelde zich ’s zondags niet lekker. Tante Beitske bleef bij haar thuis en ik ging met oom Jan en de jongens naar de grote Hervormde Kerk. Op een gegeven moment kwamen ze onverwacht in de benen. Ik haastte me om ook te gaan staan, maar nee… dat was alleen voor de mannenbroeders. Ik schaamde me natuurlijk, want ik dacht dat iedereen naar me keek. Het was de eerste keer dat ik met een gastenboek te maken kreeg. Het werd verondersteld dat Gerke en ik daar iets in zouden schrijven. Het kostte toen enige zweetdruppeltjes, maar het is gelukt!
Het was al met al een leuk uitje en Hattem heeft een goede indruk achtergelaten. Toen ik op de Kweekschool m’n diploma had gehaald en ik nog aan het denken was of ik wel of niet verder zou gaan voor de hoofdacte, belde oom Jan. Er waren drie vacatures op de school waar hij "Hoofd" was. En of ik zin had om te solliciteren.
En zo is het dus gekomen.