“Bedankt voor je kaart”, hoorde ik een paar jaar terug Ellen aan een medecursist zeggen. “Dat kan niet”, zei deze toen.”want ik stuur geen kaarten meer. Een paar jaar geleden ben ik gestopt. De laatste keer heb ik bij iedereen op de kaart gezet dat het voor het laatst zou zijn dat ik een kaart stuurde. Ik geef liever een bedrag aan een goed doel”.
Toen kwam de discussie goed op gang tijdens de koffie.
“Maar de tantes dan?” Nou ja… die nog wel, maar de rest niet meer.
Het blijft een afweging. Eigenlijk vind ik het ook een verspilling, maar weet je…. In de loop der tijd zijn er zoveel van je familie en vrienden die je wat uit het oog verliest en die je op deze manier kunt laten merken dat je aan ze denkt. Wat Wim betreft… die hoeft het helemaal niet… al dat geschrijf….. Maar gisteren vroeg hij toch even… heb je nog aan Jack en Margie gedacht?
Ach … eigenlijk hoef ik helemaal geen kaarten, maar gek is dat… bij iedere kaart die er binnen komt word ik een beetje warm van binnen. Heb jij dat ook?
Dit keer kregen we een kaart waar echt over nagedacht en aan gewerkt is. Er werden heel wat oude lang bewaarde centen in de Cilit Bang gelegd en na die tijd opgepoetst en dit is het geworden.
Hier het binnenwerk van deze bijzondere kaart:
2009- 2010
Dit afgelopen jaar had niemand verwacht
Dat het ons een financiële crisis bracht.
Gelukkig heeft “het slijk der aarde”
Voor ons geen grote waarde.
Daarom gaan wij bij deze
Nu ons allerlaatste centje geven.
We hopen dat in deze moeilijke financiële tijden
We jou met deze gift verblijden.
Maar beste mensen
Onze wensen gaan niet over centen.
We hopen dat je in tweeduizend en tien
Heel veel moois om je heen zult zien.
Het liefste zouden wij je willen geven:
Een tevreden en gelukkig leven