Ik heb nog een mooie anekdote over mevrouw Siet.
Mijn man zat in de kost bij Hennie.
Ik had haar daar wel eens ontmoet.
Toen wij getrouwd waren, wilde ik graag meer mensen leren kennen en dus dacht ik: ik ga naar een avond van de NCVB.
Daar aangekomen wilde ik plaatsnemen op een lege stoel.
Maar helaas, mijn vriendin komt zo, werd er gezegd.
Dus ik liep verder en probeerde het nog eens.
Maar helaas, ook hier mocht ik niet zitten.
Mijn buurvrouw komt zo nog, werd er gezegd.
Ik keerde om en dacht erover om naar huis te gaan.
Toen stond mevrouw Siet van de Kolk op.
‘Kom hier maar zitten kind’.
We hadden even een leuk gesprek en de avond begon.
Bij de rondvraag stond ze ineens op en zei:
‘Deze vrouw was bijna weer vertrokken, omdat wij zo ongastvrij zijn’.
Ik wil als regel, dat als je naast elkaar wil zitten, dan maar buiten of in de hal op elkaar blijft wachten.
En zo geschiedde.
Ik was daar heel blij mee.
Dank je wel Bertha, ik zag het helemaal voor me.
Foto: Oma Siet met achterkleinzoon Robin, 1998.