Wat me nu toch overkomen is. Ik heb na 29 jaar een andere man. Deze heb ik nog nooit gezien. De stem klopt nog en in het donker ligt het nog net zo lekker als altijd!
Een foutje, een uitschieter met de baardtrimmer heeft het veroorzaakt.” Och, kiek toch es, dit is gien gezichte”, zei Wim gisteravond. De baardtrimmer die al zolang goed werk verrichtte schoot uit en veroorzaakte een kale plek. “Za’k ém d’r mor helemaole afhaaln?”
“Jao, doe mor és, iej wodt d’r misschien nog wel knapper van. Laot mor ‘es zien wat d’r onder hen kump.”
Even later komt een verschrikte Wim uit de badkamer.” ‘t Wil niet met die trimmer. Ik holle toch allemaol stoppeltjes.” Met afschuw kijkt hij in de spiegel. Een vreemd gezicht kijkt hem aan en ik weet ook niet wat ik voor me zie. Het gezicht dat 29 jaar geleden onder die baard verdween is het niet meer. Tijdens een 3 weekse gezamenlijke vacantie in Auvergne met Dick en Anda en hun kinderen besloot Wim z’n baard te laten staan. Toen hij na de vacantie weer terug was op zijn werk zei de directeur: “D’r af met dat ding.” En dat moet je nou never nooit tegen Wim zeggen. De baard bleef. Soms lang, soms wat korter. Het gaf hem , hoe zal ik het zeggen, een enigzins gedistingeerd uiterlijk, een beetje stoer ook. Tja en dat is nu een beetje wennen.
Eindelijk gerechtigheid. Mannen worden ook ouder.
“Jao en noe ku’j twee dinger doon. Of iej koopt oe een scheerapparaat of iej laot gewoon oew board weer angreujen .”
“Natuurlijk laot ik ‘em weer staon. Dit is niks.” Ik probeer niet te lachen, maar dat lukt niet helemaal. De snor is er nog wel, zij het dan wat gefatsoeneerd. Ieder keer als ik Wim aankijk is het net of ik een andere man zie. Toen ik vanmorgen nog even weer in mijn warme holletje naast hem kroop was het net of ik bij een vreemde kerel in bed stapte. Heel raar! Ik zit maar te bedenken op wie hij nou lijkt. En als ik af en toe toch m’n lachen niet in kan houden en tranen voel opkomen, draai ik me maar gauw om, want anders krijg ik de baard er ook nog af.
