“Nou …ik ga hoor.” Ik kijk om en zie Rick klaar staan bij de deur om naar huis te gaan. Dat wordt nu 8 km fietsen door de kou. Hij heeft z’n jas goed dicht en z’n nieuwe pet op, maar z’n oren steken daar wel erg bloot onder vandaan.En….hij heeft gauw last van oorontsteking.
“Zo kun je die vrieskou niet in”, roep ik. “Alles kan”, doet hij mopperig terug. Het is de eerste keer dat het toch wel erg koud is en dat blijft volgens de berichten zo. Ik begin van alles aan te slepen… een bivakmts, een witte van mij, een band om over de oren te dragen, oranje. Geen denken aan dat Rick zich hierin vertoont. Hij blijft een poosje buiten bij de fiets die al in startstand staat.
“Zo heb je zondag een oorontsteking”, begin ik opnieuw de aanval, "én kun je niet naar Berend." Ik geef het op.
Wim begint zich er ook al mee te bemoeien . Ben en Niesje kijken het aan.Die kennen Rick ook wel een beetje. Dan komt Wim met z’n Finse berenmuts, zoals we die steeds noemen, aanzetten. Ooit bracht hij die mee toen hij met Wagenborg op Finland voer. We horen even niets… maar dan….!
Warempel, even later staat Rick voor ons met bontmuts en al. “Maak nu dan ook maar een foto”, stelt hij voor. “Dan kun je die op je site zetten” Zo is alles weer opgelost.
Gek dat je als moeder je toch met van alles blijft bemoeien. Of ben ik de enige?
Zal ik niet meer doen, Rick!
