Dit Burton gedichtje is wel heel beeldend. Ik zie nu opa Gerrit heel voorzichtig voetje voor voetje door Zelhem rijden, misschien nog even een stukje over de Zelhemse enk richting Hengelo. "Toe maar opa, er komt niks aan", zegt één van z’n kleinkinderen die mee mag. Dan draaien ter hoogte van het huis van Joke en Albert en sukkelt op z’n gemakje weer terug. Misschien stopt opa Gerrit even bij de Muldersfluite en vertelt nog over het wegen van het brood op Hemelvaartsdag.
De broodlevering aan boerderij de Muldersfluite tussen Hengelo en Zelhem is nog steeds een levende geschiedenis. Volgens een gebruik dat al in 1559 genoemd werd, mochten boeren op de gemeenschappelijke markengronden plaggen steken, maar dan moesten ze jaarlijks roggebroden leveren van minstens 22 pond. Een te laag gewicht leverde een boete op. Het zwaarste brood werd beloond met twee flessen wijn. Vroeger werden de armen blij gemaakt met de broden. Nu worden ze per opbod verkocht en is de opbrengst bestemd voor goede doelen.
En dan ….zie ik in gedachten opa Gerrit in z’n groene Burton heel tevreden weer op huus an tuffen.
[i]Investering
Ik ga vandaag een Burton bouwen
Al kost me dat een flink bedrag.
Het is een soort van investering,
Voorziening voor mijn oude dag.
Wanneer ik stram word in de benen,
Ga ik, aan ’t eind van mijn Latijn,
Nog kleine stukjes met hem rijden
En zal hij mijn rollator zijn.[/i]