Ik tel de dagen die voorbijgingen na het overlijden van Wim. De 11e dag nu. Het blijft onwerkelijk, net of ik in een droom leef. De escapade met Witje/ Coco was een welkom, maar ik ben blij dat hij weer op zijn eigen plekje is. Storm ook. Toch vermoed ik dat hij op de duur de weg hierheen nog wel terug vindt, maar nu weet ik waar hij echt thuis hoort.
De eerste dagen van deze week was Koop met de nieuw te bouwen tuinschuur bezig. En warempel de buitenkant staat al en de bodem is opgehoogd en is al belegd met tegels. Hij gebruikt het oude materiaal waar het kan, maar de buitenkant is nieuw. Geeft ook afleiding. Af en toe samen aan de koffie. Maar nu zijn koekjes en cake op en ik ga er straks weer op uit.
‘Heb je nog gedacht aan V en T vanmiddag’, vroeg Koop gistermorgen? Nee dat was mij helemaal ontgaan en was nog niet in de stemming voor wat dan ook. Maar Hannie de Graaf is vrijwilligster bij het Vincent van Gogh Huis in Nieuw Amsterdam. Vincent heeft daar immers ook een tijdje gewoond en is een leuk idee om die plek nog eens te bezoeken. Hebben we met de Expo- groep ook ooit al eens gedaan.
In de loop van de ochtend bedacht ik dat het toch wel interessant zou kunnen zijn en begonnen mijn gedachten zich op iets anders te richten dan verdriet en gemis. Bovendien voelde het afgelopen zaterdag tussen familie vrienden, buren en ook veel uit onze gemeente als een warm bad.
Toen ik Koop zei dat ik het toch wilde proberen en als het niet ging ik gewoon weer terug kon gaan, zei hij: ’Ida vangt je wel op’. En zo was het. Het bleek een interessante vertelling van Hannie over de vrouwen in het leven van Vincent van Gogh. Ik was verbaasd dat ik het mooi vond. Wat kan zij mooi vertellen. Op de terugweg op de fiets naar huis heb ik de hele weg hardgrondig gehuild. Het moest er gewoon uit en ik knapte er van op. Was niet vreemd voor me, heb dit na het overlijden van Mark ook vaak gehad. Ik laat het maar gaan….