Is er iets dat jullie opvalt aan deze foto? De enige die ik er van ken zijn Coba en Rika Bijenhof… mama en tante Riek. En dat zijn nu net die twee meisjes in de lichte jurkjes. Volgens tante Hermien was opoe er heel precies aan hoe haar kinderen er uit zagen en wilde ze er niet ouderwets stijf bij hebben lopen. Oom Wim zou er ook op moeten staan en ik denk dat hij op de tweede rij van boven en tweede van links staat.
Eigenlijk weet ik meer door de verhalen die tante Hermien vertelde dan door mama. Ze heeft er ook 25 jaar langer de tijd voor gehad. We kwamen graag bij haar. Ze wilde het liefst dat we in haar een vervangster van mama Coba zagen. Dat was natuurlijk heel lief bedoeld en we gingen ook graag naar haar en ome Sjoerd toe. Ze wist veel te vertellen over de tijd dat papa Hendrik Jan nog leefde. Er moet geen betere man bestaan hebben, behalve haar Sjoerd dan. Die twee waren behalve zwagers ook vrienden. Zij kreeg de moeilijke taak om mama te vertellen dat papa in het ziekenhuis overleden was en vertelde met een fotografische precisie wat ze aantrof. Mama achter de naaimachine, ik leunend tegen haar knie.
Nadat mama overleden was kon ze met tranen in de ogen naar een foto van de drie deerns van “De Haar” kijken . Dan zuchtte ze en zei:”En noe bunt ‘r nog maor twee”. Nadat tante Riek overleden was:”En noe bun ik allene nog aover. Ze vertelde van opoe die iedere middag klaar zat met de pot thee en een beschuutje wanneer ze uit school kwamen, over de fiets die ze met z’n drieën moesten delen. Ze vertelde over de band die ze met mama had, hetzelfde zei ze waarschijnlijk tegen Hennie over tante Riek. Toen tante Riek naar Jaap en Sjennie in Zuid Afrika was, nam ze het van zus Rika over om Hennie iedere week een stuk witte chocola te kopen. “Daor höldt Hennie zo van”.
Van Diny kreeg ik haar fotoboek vol nostalgie te leen om verschillende foto’s te scannen die ikzelf niet heb. Tja en dan komen dit soort herinneringen vanzelf boven.
Tante Hermien kon haar emoties laten komen, maar ook weer laten gaan. Meestal kreeg ze het na een uurtje ook voor elkaar dat de waterlanders bij mij los kwamen. “Och mien kind foi toch…”, ging het dan. Maar echt weer bijkomen deden we bij tante Riek. Die was minder emotioneel maar net zo lief,…. net zo lief als de andere twee deerns van “De Haar”.
