De eerste hobbels

De eerste hobbels zijn genomen. Er zijn spannende momenten in het leven van een rolstoeler die maar een arm en een been mag gebruiken. Dat is natuurlijk de toiletgang, even hop hop van de stoel naar de verhoogde toiletbril. Dan even de stap van stoel naar bed, ook gelukt.
‘Kan ik misschien even in de stoel bij het achterraam’, bedacht hij gisteren ineens. Het is inderdaad een daalders plekje. Het is een uitklapstoel èn je hebt het mooiste uitzicht dat je je maar bedenken kunt: op tuin, de dikke eik en het land van de boer met in de verte het Oeverse bos. Je ziet de aanvallen van mussen, mezen en geelgorzen op het vogelvoer en de pindakaaspot. En ook dat is gelukt en met een zucht van opluchting strekte hij zich uit.
Vanmorgen is de eerste douchebeurt volbracht. Ik zag er wat tegenop maar Wim wipte met een elegante draai vanaf de rolstoel op het douchebankje op het bad. Ik had een bezem aan het voeteneind gelegd om zijn linkerbeen, gehuld in plastic, op te leggen. Hij voelt zich weer helemaal het heertje. De post bracht ook nog leuke kaarten met wensen voor een spoedig herstel en Willem, zijn maatje bij de Voedselbank, kwam om hem bij te staan. Wat kan een gevallen man zich nog meer wensen.