foto: De jonge Neil Ross op de sheepdogtrial in Kingussie in 1990.
Toch blijft het zo dat de allereerste keer dat je een nieuw stukje Schotland ontdekt je het meest onder de indruk bent. De eerste keer fish and chips in Gretna Green, de eerste overnachting in Dunoon in een heel speciaal gouden bed dat veel lawaai produceerde als je je maar iets bewoog. De eerste Highland games in Mallaig waar we toevallig terecht kwamen en onze overnachting in Ballachulish in de Stone Cottage waar de huisbaas ons leerde: ’Say never Englishman to a Scotsman’. De eerste keer dat we een plaatselijke sheepdogtrial bezochten en de boeren ons wezen hoe we het best met auto en al konden gaan staan om vanuit de auto een goed zicht te hebben. Ze legden ook nog geduldig uit hoe zo’n trial in elkaar stak. We hebben er Neil Ross gezien als 16 jarige handler die alles won wat er te winnen was. Tien jaar later zou hij ‘One man and his dog’ winnen en hebben we nog een demo bij hem thuis op zijn farm meegemaakt. We mochten een schaap proberen te scheren en een lam de fles geven. De honden die even rust hadden tijdens die demo zaten bij Wim. Hij had er in iedere arm een zitten. De reverent in Dornoch vergeten we nooit met z’n mooie uitleg, de Tattoo in Edinburgh, ons bezoek aan Arian en Bill op Mull. Ik besef dat ik alles niet eens kan benoemen. Pas vroeg iemand wat hij langs de route Glasgow Fort William beslist zou moeten gaan zien. Hij kreeg zoveel aanwijzingen waarvan ik alleen de route door de Glencoe valley had gezien. We hebben nog wat te ontdekken blijkbaar.
Het bezoek aan Skye was heel bijzonder, ook al door ons contact met het echtpaar van een mooie tuin. Zij hielpen Wim aan een huismiddeltje tegen de bulten die de midges op Wim z’n benen hadden veroorzaakt: een mengsel van bodylotion en after shave. We kochten er een ’tithouse’, dat maakten ze in de wintermaanden. We kregen bij het afscheid een good luck kaartje mee met een stukje heide er op geplakt. En dat zijn nou de mooiste belevenissen….