Schiphol. Buurmeisje Gerda Dinkelman mag mee wegbrengen.
Met veel oponthoud en trammelant vertrekken we van vliegveld Toronto om 3.15 richting Chicago.
Omdat we wat later op Schiphol zijn vertrokken dan was gepland, was het vliegtuig naar Chicago al weg en moesten we 5 uur wachten op een ander vliegtuig. Wel hadden we op het vliegveld van Toronto een zeer goede hulp van mrs Plomp, die mensen helpt met het brengen van het ene naar het andere vliegtuig. Volgens haar waren onze papieren met zeer veel moeite in orde en konden we zo in het volgende vliegtuig, maar dat was mis. Zij was inmiddels vertrokken. We moesten met onze papieren weer van voren af aan beginnen. Ze stuurden ons van het kastje naar de muur en dan te weten geen woord Engels te kunnen. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij, want toen ontmoetten we iemand die Hollands sprak en kwam alles goed.
Dit toestel is wat luxer en wat kleiner. En daar gaan we opnieuw de lucht in, zeer snel en… los van de grond. We hebben een mooi uitzicht, allemaal rechte wegen, nu wordt het uitzicht minder, ik denk dat we weer in de wolken vliegen, de oren beginnen weer te klapperen. Het vliegtuig ligt vrij rustig, op de grond regende het wat en hier schijnt de zon, hoe is het mogelijk. In Holland begint het nu al donker te worden, half 9 en hier is het half 4 n.m.
De stewardess geeft ons net weer een demonstratie over een zuurstofmasker en zwemvest. En daar komen ze alweer met proviand aansjouwen, koffie met wat koekjes. We hebben hier een prachtig uitzicht, de raampjes zijn wat helderder. Tussen de wolken door ziet men vierkante blokken van wegen, landerijen en gebouwen. Dat lijken net luciferdoosjes, een machtig gezicht, om nooit weer te vergeten. We vliegen nu over water, een meer of zoiets. Het vliegtuig maakt hier tenminste minder geluid dan onze melkmachine en ligt op het ogenblik zo stil, alleen af en toe een luchtzak. Dat is minder prettig. We zitten nu weer in de wolken, ik denk dat we zo weer gaan landen in Chicago, de oren slaan me weer dicht, een rotgevoel is dat. Nu hebben we weer een prachtig uitzicht, men kan de auto’s goed zien rijden. ‘De riemen vast’, wordt aangegeven. De huisjes worden nu steeds groter en nu weer vaste grond onder je voeten.
Even een foto gemaakt van het vliegtuig dat ons naar hier heeft gebracht. En nu zitten we dan in de vertrekhal vanwaar we zo meteen om 10 over 5 Amerikaanse tijd (we hebben net onze horloges weer een uur terug gezet), zullen vertrekken naar ons laatste eindpunt van de vliegreis waar Herman en Nettie ons hopen op te halen. Nog 2 uur vliegen, zegt men. Volgens berekening is het in Holland nu al 12 uur middernacht en hier wijst de klok pas 5 uur aan. Wat een dag, wat een dag!
Ziezo, nu zitten we dan vandaag in het derde vliegtuig, een klein 2 motorig propeller vliegtuig, 24 x 4= 96 personen. De propellers beginnen te draaien, dat kan nog wel wat meer schommelerij geven. Precies 10 voor 6, nog stralend weer, ik zie vanuit m’n raampje de rechtse draaiende propeller op 2 meter afstand van me.
Het spul onder me wordt steeds kleiner, de speelgoedautootjes kruipen onder ons vandaag, de lucht is helemaal schoon.
Even later zitten we toch net eventjes boven de wolken, net uitgepluisde schapenvacht. Ik kan geen verkeer tussen de wolken door onderscheiden. Nu krijgen we alweer koffie met alle bijbehorende dingen, van alles weer genoeg gehad. We krijgen net weer bericht door: riemen vastmaken. Nee geen noodlanding maar even een tussenlanding. Even later staan we dan op het vliegveldje Rochester van Minnesota, het is nu 5 over 7. De mensen die hier moeten wezen stappen uit, de koffers verlaten het vliegtuig ook. In 5 minuten is het al gebeurd. Nu zit Jantjen aan het raampje, nieuwe passagiers zijn ingestapt en daar gaan we weer.
Om 10 over 8 zou het vliegtuig in Sioux Falls landen waar Herman en Nettie misschien al wel 4 of 5 uur hebben gewacht. Ik heb net een paar foto’s gemaakt van wolken, zo hoog als een kerktoren, dicht langs het vliegtuig heen en op gelijke hoogte, fantastisch… om nooit meer te vergeten.. Ik zit nu net boven de linkervleugel, de zon begint al aardig te zakken, aan de linkerkant trekt een regenbui voorbij. Misschien komt het daardoor dat het vliegtuig nogal op en neer gaat. Dat hebben we vandaag nog niet eerder meegemaakt, maar we lachen er nog om.
Fasten your seatbelts blijft nog steeds verlicht, dus mogen we de riemen nog niet losmaken en dat was niet voor niets. Toen we rechts van ons een zware regenbui naar beneden zagen suizen en links van ons hoge stapelwolken, zo hoog als een kerktoren, zagen begon het vliegtuigje rare nukken te vertonen. We vielen met vliegtuig en al naar ons gevoel wel 50 meter naar beneden. Jantje en Jo gilden om het hardst en grepen zich aan de leuningen van hun voorganger vast, maar daar kwam ook weer een eind aan en hadden we de bodem van die zg luchtzak bereikt en daar gingen we met z’n allen weer hopla de lucht weer in. En deze doping herhaalde zich nog een paar keer. Als dat een kwartiertje had geduurd was ons eten er wel uitgekomen. Onder ons was het noodweer geweest, want alles stond blank van het water. We beginnen al hoogte te verliezen, over 10 minuten zijn we aan het einde van onze reis. Einde precies 10 over 8.