Datzelfde jaar wagen Jan, Jantje, Jo en Hendrik Jan de oversteek. Zo te zien hef Jantje d’r zin in.
Uit een bandje blijkt dat Herman veel terug denkt aan vroeger tijden en het erg fijn zou vinden wanneer de familie wat meer bezoeken zouden brengen. Alleen opa, Bram en Gerrit en Hanna Voortman waren tot dan naar Iowa afgereisd.
Dat bleek niet aan dovemansoren gezegd, want datzelfde jaar waagden Jan en Jantje en Jo en Hendrik Jan de grote oversteek en in 1975 pa en mama samen met tante Hermien en oom Sjoerd. Er zouden er nog meer volgen, Heintje en Dika.
Herman en Nettie zelf komen nu ook af en toe naar Nederland. Nee niet meer in de winter want dat grauwe natte en koude winterweer van 1965 is tante Nettie niet zo bevallen. In zijn memoires doet Herman uitgebreid verslag van die reizen, terug naar zijn roots. Met de dia’s die hij tijdens deze reizen heeft gemaakt gaat hij de buurt en vrienden langs om verslag te doen.
Hij blijkt ook erg geïnteresseerd in de neven en nichtjes en benoemt het feit dat ze onze bruiloft mee mochten maken. Hij wil erg graag brieven…. vooral veel brieven… van iedereen.
Hij memoreert zijn wandeling met Gijs in de bossen met de wilde varkens, zijn bezoek aan de veemarkt in Friesland met Hendrik Jan Groot Nuelend, de gezellige visites bij Dika en Hendrik en zijn gesprekken met Hendrik in z’n werkplaats, zijn reis naar de polder met Anton, jonge Anton en Diny Voortman.
Hij ging in De Steeg op bezoek waar ze allemaal op een na thuis waren en ook noemde hij Bram en André die hem het stadsleven van Amsterdam hebben laten zien.