Niet alleen de laatste jaren zag Wim regelmatig het ziekenhuis van binnen. Zes jaar geleden maakte hij op weg naar de gym van Hart op Tempo een vervelende val met de fiets op een klein stukje glad wegdek. Hij had een vervelende enkelbreuk, gevolgd door een operatie. Hij kreeg ook toen al veel medeleven getuige mijn schrijfsel van toen èn de bijbehorende foto compleet met Ben en Niesje en Henry en Tonny. Zoals jullie weten is er in de afgelopen jaren veel gebeurd. Misschien uit ons oog, maar niet uit ons hart..
De gevallene…
‘Het afzetten an ‘t achterste beddeschot valt soms niet mee moar met een betjen hulp….’
Dit soort opwekkende mailtjes, zoas dissen van naeve Jan, löt Wim efkes gräölen.
Een ander aardig advies kwam uit de verzorgende hoek, iemand die meer met dit bijltje gehakt heeft. ‘De patiënt moet zich nuttig voelen, zoveel mogelijk zelf laten doen, anders worden ze chagrijnig, ie wet wel ‘ondeugend op eigen volk’. Ook hier kan Wim smakelijk om lachen.
Tot nu toe geen enkele last, makkelijke patiënt, ben allang blij dat hij weer thuis is. De bijkomende bezigheden hebben ook te maken met de aanpassingen en de aanloop naar de ‘gevallene’, zoals hij al genoemd wordt. ‘Spreek ik met de gevallene was gisteren zo’n openingszin’.
Gisteren kwamen ook de Hattemers hem een hart onder de riem steken, ouderwets gezellig. Een grote pan soep verhoogde de feestvreugde, maar stiekem dacht ik aan het eind van de avond: hoever zouden ze zijn met de kerststukken die bij Dirkje en Eppie op de deel zijn gemaakt voor de Kerstmarkt van vandaag . Alles is georganiseerd door en voor het zangkoor, altijd heel sfeervol. Ik had mee zullen helpen en Wim zou ook een dag later gekomen zijn. Tja… zo gaat het soms…