Toch nog een foto van mijn geboortehuis De Haar uit de verzameling van Wim Harwig.
In gedachten beleef ik mijn jeugd hier opnieuw. In de kleine warme keuken waar opoe de scepter zwaaide hing een gaslamp met kralen boven de tafel.
Ik ben geboren op de keukentafel, zo vertelde mijn moeder. Het was een zware bevalling en er moest een tang aan te pas komen, gehanteerd door de oude dokter Lulofs. Vader Hendrik Jan had het zo benauwd dat hij alleen maar dacht: Als Coba hier maar goed doorkomt.
Gelukkig kwam het niet alleen met Coba goed. Ik heb er, tenminste volgens mij, niks aan overgehouden.
Bij Diny ging het in 1945 wat gemakkelijker, ze was ook een stuk kleiner. Dat kwam volgens mama omdat er de laatste jaren van de oorlog geen suiker meer te krijgen was.
In de grote keuken herinner ik me de visite op zondag. Nichtje Heini werd bekeken, vooral op haar hoofdje. ‘Daor mo-j mee naor de dokter’, vonden de tantes. Dat gebeurde. Heini bleek leukemie te hebben. Ondanks de bramen die enthousiast voor haar geplukt werden op commando van opoe Bijenhof, want bloed zuiverend, overleed ze een half jaar later.
Op de foto is het slaapkamerraam rechts niet te zien. Daar sliepen mijn ouders en Diny en ik. Later alleen mama met ons beiden. Ons kleine baby broertje overleefde de bevalling niet en is begraven bij vader Hendrik Jan. Later zijn opoe en opa Bijenhof ook bijgezet in dat graf.
‘Niet hulen mama’, zei ik tegen mijn moeder als ze verdrietig was. ‘Och kind’, zei mama dan, ‘ie liekt zo op oew vader’.
Ik mocht vaak bij haar in het grote bed. Diny zat in haar bedje rechtop en keek over de rand met haar grote blauwe ogen.
Op de plek waar vandaan deze foto moet zijn gemaakt stond de schommel waar ik graag op schommelde. Een keer schommelde ik van angst heel hoog omdat de haan tegen mij op wilde vliegen. Hoe hoger ik schommelde hoe hoger die haan vloog. Ik riep en schreeuwde maar van ‘mama, opa’, maar ze hoorden me niet. Jaren nog een hanentrauma aan overgehouden.
