Foto: Het schaap Coba met een van de lammeren, nakomelingen van Bram.
Wat doe je toch wanneer je met pensioen gaat. Sommigen schijnen er tegen op te zien of als ze er zelf nog niet bij stil staan …. dan hun vrouw wel. Ik ken een vrouw die haar zelfstandigheid zo lief had dat ze zei: ”Ik moet er niet aan denken straks. Dan wil ik even winkelen in Meppen en dan zit hij al in de auto: "Ja leuk… naar Meppen”. Nou vindt ze die man wel leuk en lief, maar ze wil ook voor zichzelf de dingen blijven doen als daarvoor. Deze beste man had niet veel hobby’s.
Maar anderen hebben het drukker dan daarvoor met klussen, volkstuin, bestuurswerk of zoals Wim met het zingen. Vroeger wilde hij dat nooit, had geen zin in oefenen. Nu kan het hem niet lang genoeg zijn en bij de Cantorij slaat hij ondanks zijn handicap geen avond over. Nee … Wim had snel zijn draai gevonden.
De eerste jaren hadden we ook nog veel dieren en daar ben je aardig druk mee. Op Wim z’n afscheid bij Holvrieka kreeg hij van zijn collega’s een dikke ram. Dat was Bram, een blauwe Texelaar voor de kenners. Collega Richard had er voor gezorgd. Hij werd tijdens de rest van de afscheidsreceptie aan de verwarming vastgebonden. Tot grote hilariteit plaste die daar alles onder. Er leek geen eind aan te komen. Bram was een prachtige, lieve dekram die we een paar jaar gehouden hebben en voor flink nageslacht gezorgd heeft.
Wim ontdekte tot mijn groot genoegen dat hij koken ook leuk vindt en tot aan de dag van vandaag heb ik daar gemak van. Met de kookgroep is hij gestopt, maar tot aan de heupoperatie december vorig jaar leefde hij zich graag in de keuken uit. Aan de geluiden die vanuit de keuken kwamen hoorde ik dan wat er aan kwam: een versgeperst sapje of een cappuccino.