De eerste keer dat ik Wim wegbracht naar zijn schip in Amsterdam in de zomer van 1963 werden we midden op straat door een fotograaf aangesproken. ‘Mag ik wel een foto van jullie maken?’ Zou hij gezien hebben dat we nog maar kort een stel waren? Of droop de spanning er af van het naderende afscheid? Geen idee. Het werd een mooie foto en die zie je hier in de hut van Wim op de Togokust of was het al de Liberiakust? Hij zou 6 tot 8 weken wegblijven en het enige contact dat we hadden was via brieven die hij in elke haven onderweg van mij kreeg en die hij dan op de post kon doen voor mij.
Veel later, eenmaal gesetteld aan de wal in Hengelo met twee peuters en een kleuter om me heen, las ik in een Ouders van nu wat kinderen zoal uit kunnen uitspoken met de liefdesbrieven van hun ouders.
Zo was er een stel ondernemende kinderen die postbode gingen spelen en de stapel brieven van hun ouders bij de hele straat in de brievenbus gooiden. Het echtpaar kreeg ze een voor een terug met een grote grijns op het gezicht van de ontvanger van de brief.
Onze brieven van 4 jaar scheepspost had ik tot dan zuinig bewaard. Er staat me iets van bij dat ik ze toen maar weggedaan heb, voor alle zekerheid, want die knapen van ons waren ook zeer ondernemend. Ik had ze nu graag nog eens in handen gehad…..
Toen Rick vanmiddag deze oude foto zag viel hem alleen de oude radio op..
