Soms zit ik in gedachten, moet eigenlijk niet te vaak gebeuren. Ik kijk eens om me heen en bedenk wat er overal in de kasten zit, in de hal die we niet gebruiken, in de schuur op het schuurzoldertje, onder de kapschuur en op de sauna.
Wanneer wij toch nog eens verhuizen gaan…… stel dat toch die weg binnenkort verdubbeld wordt… dan krijg ik weer van die gedachten.
Bij m’n eerste verhuizing naar Hattem ging alles nog in één weekendtas. De tweede naar de binnenstad van Hattem was een half busje, door Albert Sobering geregeld.
Toen Wim en ik trouwden en aan de Eierdijk gingen wonen gingen m’n spullen op de fiets mee, want we begonnen toen in het nieuw en alles werd bezorgd.
Naar Aalten was het al andere koek. Hattemer verhuizer Keijl bracht mij met onze spullen naar Aalten. Ben verleende bijstand en in twee dagen was alles klaar. Wim zat op zee en kwam na een dag of 10 regelrecht vanaf Amsterdam die kant op. Na 1,5 jaar werd het Hengelo en zijn we met z’n beiden plus Diny dagen aan het uitpakken geweest. Ondertussen waren Gerhard en Rick al geboren.
Na 6 jaar in een huurhuis werd het tijd voor een eigen huis. Die verhuizing naar de Marnixstraat deden we zelf met een gehuurd busje. Nu was Mark er ook al. Weken zaten we in de troep voor we klaar waren.
Na alweer 10 jaar gingen we naar Emmen, gelukkig nu met een officiële verhuizer. Alles wat niet in huis gebruikt werd ging gewoon de schuur in om na een half jaar bij de definitieve verhuizing naar de Kuifmees verbrand te worden op het braakliggend terrein achter onze rij huizen. Wat een lol hadden die vier pyromanen van mij. We kregen hierbij behoorlijk hulp van vrienden, maar het grote werk gebeurde door Wim met ons nu opgroeiend drietal.
En dat ging net zo in 1994 toen ons droomhuisje te koop kwam hier aan het Schoolpad. We waren nog fit en met een gehuurd busje en onze jongens was die verhuizing goed te doen. Mark werkte geregeld voor een verhuisbedrijf, dat scheelde.
Door al die jaren heen heb ik veel, heel veel dingen met een herinnering. Veel ligt dus overal in huis opgeslagen. In de Libelle stonden ooit tips om kamer voor kamer je huis op te ruimen. Dat was een duidelijke boodschap: kamer voor kamer, niet halverwege stoppen èn heel veel weggooien. Oooooh!
Toch ben ik blij dat we nu ons huis senior proof hebben zodat lichamelijke ongemakken ons niet dwingen om te moeten verhuizen.
Ik krijg nu toch ineens het beeld voor me van de kinderen die onze hele zooi moeten zien weg te werken. Op mijn netvlies verschijnt een heel grote container …….
Zal ik toch maar……..?
