Elke keer wanneer ik in de keuken die ene la opentrek zie ik mijn moeder voor me. Er ligt nl een pasfoto van haar zomaar open en bloot in die la. Ze is dan al op redelijke leeftijd, zie ik aan de bril die ze later droeg. Het haar naar achteren gekamd in een soort wrong achterop haar hoofd vastgezet met een kam. Het stond haar goed, beter dan de gepermanente krulletjes die ze daarvoor ook een tijdje had. Tja… dat was toen in de mode en mama wilde niet achter blijven.
Als ik nog eens beter kijk zie ik dat haar haar grijs aan het worden was, haar mooie donkere haar kreeg grijze strepen. Stond haar ook goed. Nee, het haar verven daar is ze nooit aan begonnen.
Vanmorgen keek ik in de spiegel in de badkamer en zag mijn haar dat net als dat van mijn moeder ook grijze strepen krijgt. Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ik ook op haar begin te lijken. Altijd zei iedereen: ‘Kind wat liek ie toch op oew vader’. Maar nu bij het ouder worden zie ik overeenkomsten met mijn moeder.
Het pasfotootje ligt nog steeds in die ene la en kan het niet over mijn hart verkrijgen om die weg te halen. Eigenlijk is het wel leuk om zo elke keer als ik die la onverwacht opentrek haar even te zien.