Nog even en het is Kerst. De eerste voorbereidselen zijn er al. De kleine nog kale groene kerstboom staat al op zijn plek. Gisteren maakte ik met Ria al een paar kerststukjes, altijd leuk om samen te knutselen. De eerste kaarten zijn al binnen en de ver weg kaarten de deur uit. Ik ben daar altijd wat laat mee.
Maar gisteravond vierden wij met onze Hederagroep in Zuidbarge ons eigen Kerstfeest met wat zingen van passende liederen tussen een paar stukken van het Kerstverhaal door. En natuurlijk koffie met kerstbrood. Daarna mocht ik mijn vrije kerstverhaal voorlezen. Ik had het vorig jaar gevonden bij een van onze verre familieleden in de USA die het op haar site had gezet. Het was de moeite waard om die om te zetten in onze eigen Nederlandse taal. Hier komt ie dan… Zeg nou zelf… als dat geen Kerstboodschap is?
Voor de Man die een Hekel had aan Kerst .
De kleine witte envelop
Het was slechts een kleine witte envelop die tussen de takken van onze kerstboom prijkte. Er stond geen naam op, geen teken van herkenning, geen opschrift. Die kleine witte envelop heeft… de laatste 10 jaren daar tussen de takken van de kerstboom gestaan.
Het begon .. omdat mijn man Mike een gruwelijke hekel had aan Kerst.
O, niet aan de echte betekenis van Kerst, maar door de commerciële aspecten er omheen- al dat geld wat er aan verkwist werd en dat geren om op het laatste moment een das voor oom Harry te scoren en de toiletpoeder voor oma- de cadeautjes die in wanhoop gegeven werden omdat je zo gauw niet wat anders kon bedenken.
Ik besefte ineens dat hij dat zo voelde en besloot ik op een jaar de gebruikelijke shirts, sweaters, dassen enzovoort voorbij te laten gaan. Ik bedacht iets speciaal voor Mike. De inspiratie daarvoor kreeg op een ongewone manier.
Onze zoon Kevin was op dat moment 12 jaar en zat in een worstel team van zijn school. Vlak voor Kerst was er een extra wedstrijd tegen een team dat door de kerk in de binnenstad werd gesupport. Deze jongens, hadden tot op de draad versleten gympen aan hun voeten waarvan het leek of die door de veters bij elkaar gehouden werden. Het was een scherp contrast met onze jongens in hun helder blauw en gouden outfit en glimmende nieuwe sportschoenen.
Toen de wedstrijd begon schrok ik toen ik zag dat het andere team zonder hoofdbescherming liep, wat bedoeld was om de oren van de worstelaars te beschermen. Het was een luxe die het bonte bij elkaar geraapte team zich blijkbaar niet kon veroorloven. Het eindigde ermee dat ze ingemaakt werden. We volgden elke gewichtsklasse van deze worstelteams.
Mike, die naast me zat, zat treurig zijn hoofd te schudden. ‘Ik had zo graag gezien dat er toch een van hen zou hebben gewonnen’, zei hij. Er zit genoeg potentie in, maar om zo te verliezen gaat de lol er bij hen ook af.’. Mike hield van kinderen- alle kinderen. Hij coachte graag voetbal bij de jeugd, net als handbal en atletiek.
Zo kreeg ik het idee voor zijn Kerstcadeau.
Die middag ging ik naar de plaatselijke sportzaak en kocht een heel assortiment aan hoofdbeschermers voor worstelen èn sportschoenen, en stuurde ze anoniem naar de kerk in de binnenstad. Op Kerstavond plaatste ik een kleine witte envelop in de boom, een boodschap er in die Mike vertelde wat ik gedaan had en dat het zijn cadeau voor mij was..
Mike’s glimlach was het mooiste van de hele Kerst dat jaar. En dezelfde brede glimlach zagen we bij hem de jaren er na. Elke Kerst hierop volgde ik deze traditie. Het ene jaar stuurde ik een groep geestelijk gehandicapte jongeren naar een hockey wedstrijd, een jaar later werd het een cheque voor een paar oudere broers wier huis een week voor Kerst tot de grond toe was afgebrand. En zo ging dat elk jaar weer..
Die kleine witte envelop werd het hoogtepunt van onze Kerst. Het was altijd het laatste wat geopend werd op Kerstmorgen, en onze kinderen vergaten zelfs hun pas gekregen speelgoed en stonden met wijd open ogen te kijken als hun vader de envelop uit de boom pakte om zich te laten verrassen door de inhoud. Toen de kinderen opgroeiden werd het speelgoed vervangen door meer praktische cadeaus, maar de kleine witte envelop bleef het hoogtepunt.
Maar het verhaal stopt hier niet. Afgelopen jaar verloren we Mike aan een agressieve kanker. Toen de Kerstdagen kwamen zat ik nog zo vol van verdriet dat ik bijna niet in staat was een boom op te tuigen. Maar op de avond voor Kerst plaatste ik toch een envelop in de boom. En de volgende morgen werd die wonderlijk genoeg omringd door drie meer.. Terwijl ze niets van elkaar wisten had elk van onze drie kinderen voor de eerste keer ook voor een witte envelop in de kerstboom gezorgd voor hun vader. De traditie heeft zich uitgebreid en op een dag zal het verder gaan als onze kleinkinderen er zijn om de speciale enveloppen uit de boom te halen.
Mike’s geest, net als de geest van Kerst, zal zo altijd met ons zijn.