[i]Deze laatste brief van Dina is wel bijzonder,een beetje moeilijk om te bevatten dat dit haar allerlaatste schrijfsel is.
Opa schreef erbij: [/i]
[i]Deze brief schreef Dina de laatste avond van haar leven hier op aarde. ( haar vader)[/i]
[i]Dina zou de volgende dag met Hendrik Jan op de motor naar haar nieuwe werkgeefster gebracht worden, de eerste keer een betrekking een heel eind van huis. Ze had blijkbaar een advertentie laten plaatsen om werk te krijgen en daar had nog iemand op gereageerd. Toch wilde ze voor ze wegging hem een brief schrijven. Hij is waarschijnlijk nooit verstuurd omdat ze de volgende dag dat vreselijke ongeluk kreeg.[/i]
Vrijdagavond
Geachte Onbekende,
Hoewel het eerst helemaal niet mijn plan was op één van de brieven waarbij geen antwoordpostzegel was terug te schrijven, wil ik het bij de uwe toch wel doen.
Ik heb me in die advertentie eigenlijk niet aangeboden als huishoudster, wel? Het is echter wel waar dat ik hier wel eens over gedacht, en misschien, of zeker, naar verlangd heb. Of ik echter wel de volmaakte huishoudster zou zijn is nog de vraag. Vooral met het koken. Ik ben eigenlijk nooit in de gelegenheid geweest, al ben ik nu al 25 jaar.
Op een boerderij gaat dat meestal nog wel, maar ik weet niet hoe en wat u gewend bent.
Ik kom zelf ook van een boerderij, uit een gezin van 10 en ik voel dit als een groot geluk. Niets is er heerlijker dan allen weer eens samen thuis. De oudste kan niet. Reeds 13 jaar is hij in Amerika, maar door zijn geregelde brieven leeft hij steeds mee..
Ikzelf ben op het ogenblik bij een zuster. Ze is getrouwd en heeft twee aardige kinderen, doch had rust nodig. Daarom ben ik met Nieuwjaar bij haar gekomen en deze maande bij haar gebleven. Ze woont vlak bij ons oudershuis en het is helemaal de gewoonte dat ze de zondagen daar doorbrengen. Dit kan doordat ze zelf geen boerderij hebben.
Ik ben nu met een brief uit Soestdijk aan het corresponderen. Mogelijk is het dat ik daar morgen naar toe ga om kennis te maken.
Uw brief echter trof me door dat jongetje van 3 jaar. Ja wat graag zou ik voor zo’n klein ventje zorgen. Dat zou ik misschien ook wel gekund hebben, tenminste graag gewild. Zo’n kereltje dat alles nog van anderen moet verwachten.
Het is misschien moeilijk voor u iemand te vinden die de zorg daarvan op zich wil nemen, zó dat u gerust uw werk kunt gaan doen. Misschien ook wel omdat u niet het loon kunt geven dat gevraagd wordt. Wat is het dan vooral toch treurig dat we elkaar zo weinig helpen.
Misschien is uw vrouw voor een paar jaar geleden gestorven, maar misschien ook nog pas. Ik wil u hiermee geen pijn doen. Het denken er aan kan het soms zo moeilijk maken.
Maar ik wilde zo graag helpen als dat kon. U wilt graag uw huishouden nog ophouden, ook nu er geen moeder meer is, samen met uw kindje blijven. Ik hoop zo dat u een goede hulp mag vinden voor uw zoontje maar ook voor uzelf.
Het leven is een waagstuk en een leerschool. We begrijpen onze sommen zo vaak niet en dan gooien we het er soms bij neer en zeggen: ze wil toch niet uitkomen. En we vergeten “de Meester” die achter ons staat en vraagt te mogen helpen. Soms als we die vragende ogen even ontmoeten, schreien we misschien:”Heer ik heb het niet geweten”, maar later is het weer net zo. En zo moeten we altijd vechten. En in deze late avond denk ik aan die vreemde jonge man met zijn kindje waar hij alleen voor staat en misschien het hoofd vanavond neerlegt met de gedachte:”God wat is nu mijn toekomst?”
Maar ach… ik weet ook niet wat míjn toekomst wordt en tussen alle mensen voel je je eenzaam. En zo zijn er zoveel.
[i]Hier is het blad vol maar ze schrijft in de kantlijn nog even verder:[/i]
Probeer eens als u ’s avonds rustig in bed ligt dit te zeggen:”God, alléén God”. Het kan zo rustig maken.
Geef uw zoontje een kus van mij omdat zijn moedertje het niet meer kan en ontvang zelf de hartelijke groeten van Dina Eggink Barchem.
[i]Dan nog een aantekening bovenaan de brief, op de kop geschreven:[/i]
Neem deze brief niet verkeerd op, maar schrijvende kom ik zo in mijn brief dat ik dingen schrijf die ik in woorden wellicht nooit gezegd zou hebben.