Nog even terug bij de reis van het leven, het gedicht dat Karin zo indrukwekkend voorlas. Ik vond het ook op internet zelfs met een clip. Door op de titel te klikken kun je die ook bekijken.
Het leven is als een treinreis.
Mensen stappen op en mensen stappen af.
Er zijn haltes met een gelukkig weerzien, en haltes met een droevig afscheid.
Als we geboren worden stappen we op de trein, en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven.
De realiteit is helaas echter anders.
Ze stappen noodgedwongen af op een station en laten ons alleen achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid
Maar er stappen ook weer andere mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens de verdere reis.
Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en alle andere mooie mensen die veel van ons gaan houden.
Voor sommigen is de reis een leuk uitstapje
Voor anderen is het helaas een droevige reis met loodzware bagage.
Nog anderen staan steeds klaar om iemand anders in de trein te helpen.
Sommigen laten een grote heimwee achter.….
Anderen stappen in en snel daarna weer uit en geven ons enkel maar de tijd om hen vluchtig te ontmoeten.
Soms zijn we verrast dat sommige medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen verder laten reizen.
Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het ander rijtuig te gaan opzoeken.
Soms kunnen we echter niet meer naast hen gaan zitten, omdat die plaats al is ingenomen door een ander.
Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal; vol dromen en verrassingen, vol van ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen….
Maar bedenk wel……..er is geen terugreis.
Dus laat ons de reis zo aangenaam mogelijk maken, we reizen tenslotte maar één keer.
Laten we proberen onze reisgenoten te begrijpen, en laten we zoeken naar de mooiste kanten van elk van hen
Weet dat er op elk moment van de reis een van onze reisgenoten ons begrip nodig kan hebben.
Ook wij zelf kunnen op een bepaald moment behoefte hebben aan iemand die ons begrijpt.
Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we zullen moeten uitstappen.
We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen.
Zelfs niet degene die pal naast ons zit.
Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zal zijn als ik moet uitstappen. Ik ben er zelfs zeker van.
Het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik ontmoet heb in de trein, hen achterlaten,zal zeer pijnlijk zijn.
Maar ik ben er zeker van dat ook ik ooit zal aankomen op het Centraal Station, en dat ik iedereen daar weer terug zal zien, met veel meer bagage dan waarmee ze vertrokken waren.
Ik zal gelukkig zijn dat ook ik hen meer bagage bezorgd heb.
Lieve vrienden, laat ons er een mooie reis van maken!
Laat ons ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.
Aan allen die in mijn trein zitten wens ik:
Een hele mooie reis,
Geniet er van!