De boulevard bij Nieuwpoort.
En nu dan vandaag ons uitje naar Koekelare. Van hieruit was het een klein uurtje. José reist zelf niet meer, rijdt alleen met haar auto in de omgeving. En wat waren we blij dat we elkaar na bijna een jaar weer terugzagen. Natuurlijk kwam haar en ons grote verdriet ter sprake. Haar man is al jaren terug overleden. Ze maakte een mooie vergelijking over verdriet. Verdriet is als de maan’, zo zei ze. ‘ Soms is het maar een smal streepje, soms zie je hem half, soms ook helemaal niet of juist in de volle vorm. Maar de maan is er altijd’. Ik vond het een mooi beeld, want zo voel ik het ook.
José had een heerlijke witlofschotel gemaakt en na de koffie en die witlofschotel gingen we naar Nieuwpoort. We letten even extra op de Ganzenpoot, bestaande uit 5 waters die in een water uitkomen en waar een held in 1914 d.m.v. het openzetten van de sluis hier een stuk van dit land kon laten onderlopen om zo de Duitsers een hak te kunnen zetten.
Het was mooi wandelen op de Boulevard en het ijs en de koffie waren uit de kunst.