Dit goudhaantje is nog wat dizzy na een vergissing tegen het achterraam.
‘Wat is de mooiste vogel die je hier gezien hebt bij huis?’ Frank en Tim, toen nog 10 en 8 jaar, waren even komen buurten. Het is heet buiten en we zitten even binnen te genieten van een ijsje. We hebben zitten kijken naar een ouderpaar fitissen die nog steeds druk aan het voeren zijn met hun kroost in het vogelnestkastje aan de boom bij de vijver.
Nou… ik moet er even over nadenken… ‘Ik denk dat ik het goudhaantje het leukste vind met zijn gele streepje op het kopje, of misschien ook wel de goudvink waarvan het mannetje zo’n prachtige kleur heeft of…. toch het gekraagde roodstaartje’. Ik pakte mijn gehavende vogelboekje erbij en we bladeren het helemaal door. Die dateert nog uit de tijd dat we jonge honden hadden. Ik denk dat het Scott was die in zijn eerste jaar er zijn keurmerk in de vorm van rafels op heeft achtergelaten. Tim die eerst aan de andere kant van de tafel zat kwam ook meekijken. Ze kenden al best veel vogels. Ze hebben zelf een nest met kerkuilen gehad, maar die werden opgevreten door steenmarters. En afgelopen winter zagen ze ook de nijlganzen en de specht die wij dagelijks aan het Schoolpad zagen, ze kwamen ook bij hen buurten. Bij hen zat in de klimop een nestje van een winterkoninkje, vertelden ze. De ekster, de houtduif, meesjes, zwaluw, mussen en de kraai zijn allemaal bekenden voor Tim en Frank. Zo zie je maar dat het leven voor buitenkinderen veel te bieden heeft.
Bij de vogeltelling dat jaar was er hier aan het Schoolpad in een half uur heel wat te zien. De bedoeling was om een half uur lang de vogels in je tuin te tellen en dan door te geven op de site van de Vogelbescherming. Zo houden ze bij wat de meest voorkomende vogels zijn en of daar verschuivingen bij zijn. Dus ik zette mij die zaterdag tegen 1 uur in de stoel bij het grote achterraam en bewoog me niet. Natuurlijk had ik wel gezorgd dat er genoeg vogelvoer hing. Het is raar dat je als je bewust gaat kijken er een soort toneeltje ontstaat. Ik kan je vertellen dat de koolmezen duidelijk de baas waren. Zij waren de sterkste en de pimpelmeesjes moesten hun best doen om hier en daar een graantje mee te pikken. Later kwamen de mussen voorbij. Die scharrelden op de grond, net als de merels die in de struiken heen en weer schoten. Niets anders dan anders eigenlijk. De geelgorsjes lieten zich niet zien, ook de staartmeesjes niet. Die zijn er wel en dan met een hele groep tegelijk. Net toen ik dacht dat er niet veel bijzonders meer kwam, verscheen hij. Een prachtig gouden dons balletje, donkere vleugels en een streepje op z’n kopje. Hij bleef wel een kwartier zitten, het goudhaantje. Als ik niet bewust was gaan zitten had ik hem vast gemist. Ik heb het voor alle zekerheid nog even opgezocht. Ooit was het vuurgoudhaantje hier ook, spinnetjes vangend onder de rieten kap, een knaloranje streepje op de kop. Dit was het gewone goudhaantje. Hij was prachtig. Toen het half uur bijna om was liep ik nog even een rondje op het erf en spotte de grote bonte specht, onze dagelijkse gast. Ik weet dat de nijlganzen nog steeds in de buurt zijn maar die zag ik even niet. Net als de buizerds en de grotere kiekendief. Die laatste komt altijd onverwacht. Als ik de kippen onder de struiken zie sprinten dan weet ik dat er gevaar dreigt en zie ik hem wel eens, maar nu even niet. Uiteindelijk kon ik het lijstje invullen.
En ik besef dat ik geluk had zo in de natuur te mogen wonen:
Koolmezen 6
Pimpelmezen 4
Huismus 4
Heggenmus 3
Roodborstje 1
Goudhaantje 1
Boomkruipertje 1
Merel 3
Grote bonte specht 1
Zwarte kraai 4
Houtduif 4