We verhuisden begin juni, een verkeerde tijd om te verplanten wat je graag mee zou willen nemen uit de tuin. De bolletjes van de sneeuwklokjes, krokussen en ander klein spul, dat ging nog wel om uit te spitten. De Siberische baardirissen durfde ik ook na de bloei wel aan door ze kort af te knippen en voor vertrek durfde Rick het aan om een gele roos uit te spitten, ook kort afgeknipt. Tot mijn groot plezier ging die aan. Maar er was één oudere roos die ik altijd erg mooi vond en waar ik 6 jaar geleden een beetje van de as van Mark bij gestrooid had, een soort klimroos de Pat Austin. Dat durfde ik zelf niet aan. Rien heeft die van te voren voor ons uitgespit en volgens de regels van een hovenier afgeknipt en in een grote pot gezet tot die in de nieuwe tuin geplant kon worden . Die heeft maanden in een hoek van de tuin gestaan en op tijd voorzien van water. Er zat geen beweging in. Ook niet nadat Rick en ik hem zijn vaste plek gegeven hebben. Nog steeds bleef hij zo dood als een pier. Jammer dan…. , dacht ik. Tot vanmorgen. Het heeft natuurlijk ook een week lekker geregend, voor de tuin een aangenaam weertje.
Vanmorgen liep ik even met Storm naar achteren om hem uit te laten terwijl ik ook wat onkruid tussen die vervelende grote stenen probeerde weg te plukken.
Toen ik weer terug liep wierp ik een oogje op de Pat Austin. En wat schetst mijn verbazing? Van onder aan de stam was een kleine uitloper te zien met een paar blaadjes die er gisteren nog niet waren. Zo zie je maar weer. De natuur heeft zijn eigen ritme. Ik heb de nieuwe bewoner van het Schoolpad gevraagd of ik nog een paar plantjes mag uitsteken. Er staan genoeg herfst anemonen en misschien wat bodembedekkers. Alles beter dan die grote keien…