Opoe en opa Eggink, midden jaren 50.
Meestal zag je opoe zoals ze er op het fotootje rechts uitziet.
Gisteren belde ik tante Jantje in Barchem of ze zich nog kon herinneren dat er mensen uit Rotterdam voor eten bij hun geweest waren aan het eind van de oorlog.
"O, zei ze, "dat bunt er zo völle ewest. Ik wete gien namen meer, maor d’r was wel een postbode uut Rotterdam bi’j en den hef nog een handdoek met Rotterdam d’r op achter elaoten".
Toen ik vroeg naar een jongen, genaamd Koos die in 1955 als 14 jarige nog met z’n vader op de fiets bij hun geweest zou zijn, kon ze zich die naam niet meer herinneren. Ze hadden zoveel vrienden overgehouden aan deze nare oorlogstijd. Omdat Koos dacht dat hij in een bedstee met stro gelegen had ging ik twijfelen, want tante Jantje zei, dat ze die toen al niet meer hadden. Toch bleek dat de geur van stro het belangrijkste aanknopingspunt voor Koos was en niet de bedstee.
Ikzelf weet nog dat je wanneer je naar de deel ging, er gelijk rechts een trap naar de slaapkamers boven ging en a’k daoran denke roek ik de loch van heui en stro en de delle ook weer.
Laat nu de vader van deze Koos postbode zijn geweest in Rotterdam!
Het kan bijna niet missen.
Binnenkort laat ik tante Jantje de foto van deze postbode uit Rotterdam, Freek van Goch, zien. Misschien dat haar het gezicht toch nog wel bekend voorkomt of het feit dat hij in 1944 al 10 kinderen had en de 11e op komst was.
Maar eerst gaat Koos op vakantie naar Shri Lanka! Veel plezier!