Het was weer zover. De neven en nichten van der Kolk hielden hun reünie. De laatste jaren is het een vaste gewoonte geworden om elke twee jaar ergens bij elkaar te komen. De groep is al kleiner geworden met de jaren, zo missen we al een aantal neven. Toch fijn dat hun vrouwen er toch bij konden zijn. Lief en leed is er om te delen, toch?
Zo hebben we Nunspeet, Harderwijk en Wezep al eens onveilig gemaakt. Henry en Gerrit namen dit keer het voortouw en omdat Gerrit in een aanleunwoning in Hattem woont mochten we gebruik maken van hun faciliteiten van het zorgcentrum. Zelfs de quiz werd verzorgd. In tweetallen gingen we aan het puzzelen waar toch de voorwerpen op deze foto’s ergens in Hattem te vinden zouden zijn. Ik was ingedeeld bij Henk Zwanepol, – ie wet wel van ome Dieks en tante Marie-. Nee hij wist er net zo veel of moet ik zeggen weinig van als ik. Maakte niet uit, je kwam van de plaats en meteen aan de praat met iedereen. De catering werd uitstekend verzorgd, wat wil je dan nog meer? Het was goed om elkaar terug te zien. Tegen half 8 werd het tijd om afscheid te nemen. Dat deed Henry op een bijzondere manier die ons allemaal aangreep. Behalve een terugblik op de mooie middag samen moest hij vertellen dat hij ziek geworden is en de vooruitzichten niet rooskleurig zijn. Hij verwoordde het heel goed zoals we dat van hem kennen.
Over 2 jaar wordt er weer een reünie gepland, zelfde tijd, zelfde plaats en we hopen elkaar voor zover mogelijk terug te zien. Het afscheid was dit keer met meer emoties dan anders.
