Gisteren heb ik twee vogels gered en misschien daardoor wel een nest vol mezen en bonte spechten. ’s Morgens was er ineens een koolmeesje binnen en vloog steeds maar tegen het raam om naar buiten te komen. Versuft lag ze in een hoekje. Ik hield haar een poosje in mijn warme handen, het oogje bewoog nog. Toen zette ik haar buiten hoog weg op een plantenbak. Toen we om 12 uur terug waren uit de kerk was ze weg, gelukkig.
’s Middag hoorden we een harde klap tegen het raam. ‘Dat moet wel een grote vogel zijn’, vond Judith die met Gerhard op Moedertjesdag bezoek waren, en wij met haar. We gingen kijken en de bonte specht lag voor dood in de winterjasmijn onder het voorraam. Er leek weinig beweging in. Ook deze even vastgepakt en een veilig plekje gegeven. Dit vrouwtje van de bonte specht was een uurtje later weer op pad. Ach, ze had het waarschijnlijk zelf ook gered, maar het geeft je een goed gevoel als je iets hebt kunnen bijdragen.
‘Ik zie een pet aankomen’, zei Gerhard even later. En ja hoor, ook Rick was van de partij. Hij maaide het gras overal om het huis tot aan de wei toe. Fijn!
Vannacht had ik eindelijk eens een droom in de vroege ochtend die goed afliep. Buurman Henk vroeg mijn hulp. Hij had een kind in een soort ronde ton zitten die er niet uit kon. Het was een tank waar smerig spul in had gezeten en dat kon niet lang duren. ‘Alsjeblieft, kun jij hem er uit krijgen’, vroeg hij. Ik wist alleen dat ik het kind op zijn gemak moest zien te stellen en ging liedjes voor hem zingen. En ziedaar, het kind kwam er zomaar vanzelf uit.
Meestal droom ik dat ik vreselijk hard moet werken voor iets onnozels en dat het zweet me erbij uitbreekt. Dit keer liep het vanzelf. Zou het te maken hebben met het gevoel dat je een paar reddingen verricht hebt?
