De tuin bij de Wildenborch in de winter.
Heel wat mensen die om en nabij de landgoederen wonen hebben connecties met de kasteelbewoners. Meisjes en vrouwen uit de buurt voor de huishouding en de mannen voor tuin en onderhoud. Ook op de Wildenborch was en is dat het geval.
Bertus Wiltink fungeerde al vanaf 1965 als parttime tuinman op de Wildenborch en werd vanaf 1966 vanzelf de gids wanneer hij tijdens de Staringavonden de poort opende om de belangstellenden binnen te laten. Het initiatief voor die Staringavonden kwam van Gerrit Eyerkamp van de sigarenwinkel en ds Krayenbrink en met goedvinden van de fam. Staring werden de Staringavonden op touw gezet.
Het vertellen over de tuinen, het kasteel en zijn bewoners kwam vanzelf en zo heeft Bertus dat nu al 45 jaar twee maal per seizoen gedaan. Onderweg vertelt hij de bezoekers over de roofridders van vroeger, over hoe kasteel Wildenborch in de middeleeuwen door de Spanjaarden werd verwoest. Alleen de woontoren bleef staan, later werden de ‘vleugels’ erbij aangebouwd. Na 1840 ontstond het gebouw zoals het er nu staat en eenmaal op de praatstoel, vertelt hij ‘duizend- en één dingen’, over de grachten, de tuinen, de zichtlijnen en de bewoners.
Zo’n Staringavond die twee maal per seizoen gehouden wordt begint steeds bij de Kapel met koffie en koek en na de rondleiding door de tuinen eindigt die daar weer en wordt vervolgd met gedichten en vertellingen van de dichter ACW Staring die hier ooit gewoond heeft. Er is een Kapelcommissie die dit alles verzorgt.
Deze zomer kreeg hij voor zijn medewerking uit handen van de voorzitter van deze commissie Fryda te Lindert een boek aangeboden: De tuinbaas en zijn buitenplaats, werken in historisch groen’, dat is geschreven door Gertrudis A.M. Offenberg. Het boek beschrijft de buitenplaatsen in geheel Nederland.
Ook de huidige tuinbaas van het kasteel Bart van der Schoot, zijn vrouw Alma en bij veel bezoekers ook Frida te Lindert geven rondleidingen want bij mooi weer kan het bezoekersaantal oplopen tot 200.
Nadat mevr. Staring, ook wel tante Jet genoemd, overleden was ging Bertus Wiltink steevast elke zondagmiddag bij meneer Staring op visite die vanaf de bovenverdieping een prachtig uitzicht op de tuin had. Hoewel ze elkaar goed kenden voelde Bertus toch steeds afstand, duidelijk standsverschil. Hij is toch mijnheer Staring en ik blijf toch de knecht. Maar volgens dochter Jennine maakte het haar vader niet uit wie hij voor zich had. ‘Voor hem was iedereen gelijk, ik denk niet dat hij die afstand voelde. Hij was aimabel, tolerant en humorvol’. Hij is 91 jaar geworden.
Bron: o.a. klik op de titel..
foto, net als de vorige: Henk Braakhekke