1986 — In het Ötztal samen met Klaas en Sanny tijdens een gletsjertoer.
Bijna Pasen. Voor de Stille week heb ik met Rien en Roelie een gedeelte van de Voorhof ingericht voor een moment van bezinning op maandag, dinsdag, woensdag en zaterdag: de Vespers.
Het uitgangspunt voor de schikking is een gedicht van Martinus Nijhoff: Het uur U. Het is eenvoudig maar daardoor sterk geworden.
Eerst een leeg en stille schikking… niemand heeft aandacht voor de man die daar loopt… uitgebeeld door een grijze schaal met lelijk mos een een paar stenen.
Voor dinsdag het tweede couplet…roept spanning op….er komt een gespannen boog op te staan.
Woensdag het derde couplet… de boog is weer open…de spanning is gebroken en de mensen signaleren iets, maar laten het voor wat het is…uitgebeeld door een losstaand glazen schaaltje met mos waar kleine takjes met blaadjes net boven uitsteken.
Zaterdag het vierde couplet waar de man doorloopt en verdwijnt, maar niemand doet er nog wat mee,…maar is nu wel gesignaleerd,…..uitgebeeld door nu langere takjes te gebruiken. Het heeft een open einde.
Roept het nu aktie op of blijft alles bij het oude?
Rien had de afbakening van het kerkgedeelte bedacht …4 zuilen met berkentakken omgeven en drie kransen van wilgentakken er omheen.
Morgen gaan we naar Klaas en Sanny in Hengelo. We hadden aangegeven dat we het prettig zouden vinden om ze te ontmoeten nu Klaas zo ziek is. Deze week belde Sanny om een afspraak te maken. Klaas voelt zich iets beter dan een poos terug omdat die vreselijke jeuk weg is, maar behalve een goede begeleiding en pijnbestrijding kunnen ze niet veel voor hem doen. Sanny en de kinderen houden ons en andere familie en vrienden steeds op de hoogte over Klaas z’n toestand met een open e-mailbrief.
Vandaag ook bij ons een moment van bezinning.