Hier op het station in Innsbrück zwaaien we Rick uit en neemt Klaas uitgebreid afscheid van Rick, die een week voor ons, naar Werkenrode vertrekt.
“Toe slaoperd, d’r kunt wel 20 auto’s deur ‘et stoplicht”. En even later: “Kiek den es an kommen racen. Den wil de trein zeker nog halen”. Wim is weer in z’n element achter het stuur. We rijden dit keer weer eens over Duitsland naar Twente. Maar hoe het komt… het ziet er onderweg ineens anders uit. We hebben een afslag gemist. De kaart moet er aan te pas komen. Via Oldenzaal komen we nu Hengelo binnen.
We waren wel wat gespannen over hoe we Klaas zouden aantreffen. Maar ze ontvingen ons heel hartelijk. “Ik ben er nog….”, zei Klaas. Dat deed bij mij even een traan naar boven komen. Toen mama indertijd ook zo ziek was en bezoek kreeg dat aarzelde om naar binnen te gaan riep die vaak vanuit de voorkamer: “Kom d’r maor in…. Ik bun d’r nog”!
Nu de jeuk door al die gal in z’n lichaam over is, voelt hij zich weer wat beter. Renny komt vandaag met man en kinderen vanuit Engeland over en blijft vier weken. Ze wil dat haar kinderen die nu nog 4 en 6 jaar zijn nog zo veel mogelijk bij hun opa kunnen zijn. Renny en haar man zijn gast ouders van een jongensinternaat, jongens van 13 tot 18 jaar. Ze hebben er hun handen aan vol. Haar man is tevens onderwijzer aan die school. Nu hebben ze drie weken paasvakantie en Renny blijft met de kinderen nog een week extra.
We hebben fijn kunnen praten, maar het blijft allemaal toch moeilijk te verwerken dat er niets meer aan te doen is. Het zijn beiden intens levende mensen.
Tijdens onze vakanties samen bleek Klaas met Rick een bijzondere band te hebben. Dat ontroerde me steeds en ik ben daar ook dankbaar voor!
We nemen afscheid en hopen dat ze toch nog een goede zomer mogen hebben. Wie weet kunnen ze ook nog eens naar Emmen komen.
Natuurlijk kijken we of Marijke thuis is…., maar nee die vogel is gevlogen.
We gaan een Hengelo in dat sinds onze verhuizing naar Emmen een metamorfose heeft ondergaan. We lunchen bij V en D en gaan toch even bij Martin Brinkhuis kijken of ze nog een paar mooie doeken hebben en een paar kattentongetjes. Dat schildert zo fijn.
Heel stil rijden we weer op huis aan, dwz ik in de slaapstand en Wim in gepeins, maar toch attent!…. zie begin….