Bijna 20 jaar geleden gingen we overstag. Er moest en zou een Tom tom komen. Die zomer stond ons tripje naar ons geliefde Engeland op het programma. “Iej zölt zien da’w d’r gemak van hebt”, zei Wim. Ik hou niet van die dingen. Alles wat als nieuw gepropageerd wordt vind ik sowieso eerst niks…helemaal niks.
Toen werd het dan toch de Tom Tom. Net of ik niet altijd keurig de kaart voor hem las. In Engeland hebben we nooit problemen gehad met de routekaarten. Maar ja…. Die keer was vaders wil wet, die Tom tom kwam er.
Met het uitproberen ging het meteen al mis. We namen de gewone weg richting Hattem. We draaiden richting Rondweg… begon dat ding al met een opgewekte damesstem: her berekenen. Je snapt em al. Alles wat we normaal reden werd door dat ding afgekeurd. “Zet dat ding af of doe wat ie zegt”, zei ik tegen Wim. “Hier word ik helemaal gestoord van”.
“Even zien of t-ie de goede weg naar ons huis wel aangeeft”, probeerde Wim nog maar eens. Toen had je helemaal de poppen aan het dansen. Kwamen we van de ene kant werden we naar buurman Wielens gestuurd en niet verder. Nou ja…kan ons bezoek daar verder de weg vragen. Kom je van de andere kant… sturen ze je vanaf de verkeerde kant, Bargeroosterveld, het Schoolpad op. Iedereen die dat ooit geprobeerd heeft komt er ’s winters alleen met een jeep door. Er zijn al heel wat bezoekers met het zweet op de rug bij ons aan de koffie weer bijgekomen van de schrik.
We leggen tegenwoordig alle nieuwe bezoekers uitgebreid uit hoe ze het gemakkelijkst—snelweg—of het veiligst—Schoolpad vanaf de Philias Fogg straat en Wildkamp —bij ons kunnen komen. Of…… we hangen gewoon ballonnen op aan de weg. Dat werkt nog het aller- allerbeste. Met de GPS systemen is het wat ons adres betreft er niet beter op geworden. Is tot nu toe nooit goed gekomen.
In Engeland was het ook niet alles. Ik volgde voor alle zekerheid ook de kaart, want soms zijn er meer plaatsen met dezelfde naam. Tot m’n schrik stuurde dat ding ons vaak binnendoor naar een camping. En als je weet hoe smal die binnen weggetjes kunnen zijn dan is het rijden met caravan wel even een topprestatie. Ik moet eerlijk zeggen: Wim zat er niet mee. Ik ben steeds de angsthaas.
Het toppunt van ellende was wel onze reis met caravan naar St Goar. Iedere keer wilde de Tom tom-dame ons van de autobaan af hebben. Op de terugweg kwamen we zelfs midden in Bonn terecht. Zweten meneertje….! Toen we het na thuiskomst Mark vertelden wierp die één blik op onze toen nieuwe aanwinst en zei: ”Hij staat ook niet goed afgesteld. Hij staat op Avoid traffic”. Lach niet….
