“Hakken in de snee.. hakken in de snee…” Wim en Ben lopen voor ons en geven aanwijzingen. Vanmorgen zijn we na ons uitgebreid Oostenrijks ontbijtje met de kabelbaan naar boven gegaan en daar wachtte ons een prachtig uitzicht. Ik moest me natuurlijk wel weer even vermannen voor ik in die cabine ging en ben uit voorzorg maar middenin gaan staan. Ik heb het niet zo op die dingen. Ik moest steeds denken aan Esther die ooit eens als geruststelling zei:”Als we gaan… dan gaan we met z’n allen.” De baan overbrugde wel een hoogte van bijna 1800 meter.
Toen kwam de volgende uitdaging. Ik had uit voorzorg al nordic walking stokken gekocht en dat was geen overbodige luxe. Je staat te kijken hoe die Oostenrijkers hier de berg op en af lopen om bij het begin van de zwarte skipiste te komen. Niks geen skischooltjes hier. De zwarte piste is de zwaarste, alleen voor gevorderden. Kleine kinderen sjeesden zo de steile helling af met ouders of zelfs grootouders in hun spoor. Wij hielden het op wandelen. Toen ik na de eerste berg klim en afdaling te voet weer zo’n berg voor me zag zei ik meteen al:”Dat gao ik niet doen… jullie gaot oew gang maor”. Maar Diny en Dirkje haalden me over met:”Als wi-j het könt … kön ie-j et ok”. Ach en toen wilde ik me niet laten kennen en stapje voor stapje ging het in de sneeuw berg op en berg af. Zweten meneertje, maar zo hadden we eenmaal teruggekomen bij de berghut wel de cappuccino en de Apfelstrudel mit Vanillesohse verdiend
