Soms heb je dat. Je komt iets tegen dat meteen herinneringen oproept. Ik had het bij het zien van deze tekening van Wim Romijn van een gevulde kelder. Wat zal het een gedoe zijn geweest om alles wat van het land afkwam meteen te moeten verwerken. Veel weckflessen. Vroeger werd er behalve veel groente en de spekkersen voor de bowl ook het vlees van de slacht geweckt. En dat werd bewaard in de kelder.
Je moest heel precies zijn bij het wecken. Als er toch een weckfles losgegaan was kon je het vlees of de groente weggooien.
Wat was moeder Coba blij toen er bij de Lindese molen een diepvries carrousel kwam met laden die je kon huren. Regelmatig werd een van ons op pad gestuurd om bij bakker van Asselt wat te halen en meteen ook iets uit de carrousellade mee te brengen voor het eten van de volgende dag.
Wim heeft wel heel bijzondere herinneringen aan de weck. Voor ik in beeld kwam had hij een tijdje verkering met een meisje dat uit Putten kwam. Haar ouders hadden een kleine boerderij en wanneer Wim eens meeging als hij tussen een paar reizen thuis was kreeg hij daar gekookte gehaktballen uit de weck. Hij ging ervan over zijn nek.
Nee, bij ons op de Boomgaard werd hij altijd verwend.
Als mama wat vlees over had werd dat vooral bij pa en Wim op hun bord gekieperd. ‘Zo… Wim, ie lust nog wel wat’. Ze hadden intussen allang een diepvrieskist en bovendien kon mama heerlijk koken.
