Bij moeder Siet aan de Dorpsweg was het een zoete inval. Alle vrienden en vriendinnen van de jongens waren er welkom. Zo werden mij in het begin al de kneepjes van het kaartspel boerenbridge bijgebracht. Ik won meteen omdat ik alles anders deed dan wat mijn medespelers verwachtten.
In onze verkeringstijd was Wim regelmatig op zee voor zijn werk als scheepswerktuigkundige. Gelukkig niet zo lang als vroeger, toen was hij wel eens een half jaar weg en lag moeder Siet bij storm wakker terwijl Wim ergens in de Indische Oceaan dobberde en naar een stralende sterrenhemel keek. Nu was het telkens 8 weken en werkte hij op een van de boten van de Nederlandse Stoomboot Mij die op West Afrika voer. Ik had een lijstje met namen van havens langs die Westkust en zorgde dat er in elke haven een brief van me was. Was er iets heel belangrijks aan de hand dan kon je nog een telex laten sturen.
In die paar jaren ontfermden de broers van der Kolk zich wat over mij en namen me wel eens mee uit naar een film in Zwolle. Zo offerden Henry met zijn vrienden Hans de Bruin, Jan Neuteboom en Bert Nawijn zich wel eens op, altijd heel gezellig. Zo ook een keer naar de film ‘The bridge over the River Quai’, een oorlogsfilm. Het werd mij snel duidelijk dat alle jongens daar gek op waren. Maar ik stond doodsangsten uit en kneep degene die naast me zat de armen blauw, maar broer Ben die dat toen was relativeerde dat op zijn eigen wijze. Op een keer toen een van de hoofdrolspeelsters al aan het begin van die film heel dramatisch aan haar eind kwam en ik het van ellende niet meer had, zei Ben zachtjes en heel droog: ’Dee hef et weer gauw verdiend’ waarop ik spontaan een lachbui kreeg. Dat werd me door de bezoekers om me heen, die helemaal in het verhaal opgingen, niet in dank afgenomen.
Met Wims moeder ging ik naar de Sound of music wat me toch qua inhoud beter leek.
En was Wim weer eens thuis was er altijd wel een film op zaterdagmiddag die ons beiden wel aanstond.
Wim reed ook motor, een DKW 125. Die had hij aangeschaft om mee naar een vervolgcursus te gaan in Apeldoorn. Daarvan waren er slechts twee in Hattem. Zag een agent er eentje rijden dan wist hij ogenblikkelijk of de goede berijder er wel op zat. In die tijd moest er op zaterdagavond vaak het briefje met de psalmen en gezangen bij ds Nawijn opgehaald worden. Wim zat op zee en Henry zou even gaan, op de fiets dacht moeder Siet, maar hij kon de verleiding niet weerstaan en nam de motor. Tja… hij werd gesnapt en kreeg 40 gulden boete.
Ik heb veel aan de broers en hun vrienden gehad in de tijd dat Wim voer en toen we getrouwd waren en bij juffr. van der Meulen aan de Eijerdijk introkken kwamen ze vaak nog even buurten.
Henry en Jan Neuteboom bleven in Hattem wonen en de gezinnen zijn altijd bevriend gebleven.
