Behalve een rijke pompoenentijd is het een echt notenjaar. Buiten rammelen je de walnoten om de oren. We hebben al twee manden vol en hebben er al verscheidenen mee blij gemaakt. De kippen doen dankbaar mee, ze nemen gelukkig wel de noten die kapot gevallen zijn. De grote zwarte kraaien die wat verderop nestelen zijn minder kieskeurig en nemen ze gewoon mee in de bek. Elke morgen is het feest! Het is wel even bukken maar dan heb je ook wat.
Het wordt ook tijd om de laatste pompoenen uit de tuin te halen. Ik kan nog niet veel mensen enthousiast krijgen om ze te eten, maar ze zien er natuurlijk ook wel aardig uit om gewoon ergens neer te leggen. Ik zal me er toch nog weer aan wagen om plakken onder de gril te leggen, bestrooid met Marokkaanse kruiden en wat olijfolie zoals de Marokkaanse schone in de Toko mij vertelde. Ze straalde er bij, zo lekker vond ze het zelf.
Judith kon ik ook nog strikken en naast een tweede zak noten bracht Wim vanmorgen ook een van de pompoenen hun kant op. Je ziet dat we hier voorzien zijn van alle vervoermiddelen die je maar bedenken kunt. Met deze stevige steekkar sjouwen we ook onze wekelijkse boodschappen mee naar binnen. Trouwens, de allereerste en allerbeste aanschaf doe we hier 22 jaar geleden gedaan hebben was de aanhangwagen, intussen gebruikt door familie, buren en vrienden. Zelfs verhuizingen zijn er mee verricht. Nu dus handig om de pompoenen mee te vervoeren want die grote jongens neem je niet zomaar even onder je arm.
