Of… zal ik deze er neer zitten?
Het is al een hele tijd geleden dat ik mijn rondje Oeverse bos rondgelopen heb. Tja, de beentjes hè! Op ongelijke ondergrond is het net of mijn benen heel zwaar worden. De chiropractor heeft er al aandacht aanbesteed, maar aanvankelijk zonder blijvend resultaat. De huisarts dacht dat de bloedvaten er mee te maken kunnen hebben, maar de Dopplertest waarbij dat gemeten wordt toonde geen afwijkingen. Dan zullen het de spataderen misschien zijn. Er werd een afspraak bij de flebologie gemaakt. Daarnaast heb ik last van de spieren tussen nek en schouder.
Ik moest wel weer aan tante Gerritje denken. Die had ook haar beperkingen in arm en schouder en menig bezoekje aan de fysiotherapeut werd afgelegd. ‘Ik begriepe d’r niks van’, zei ze wel eens, ‘Hein hef nooit wat en ik heb altied ergens last van, ik vuule altied wat. Ik slaope d’r slecht van’. Het zal ook met de leeftijd te maken hebben.
Maar…. afgelopen week heb ik het rondje weer gelopen, zij het met moeite, en die wandeling door het bos is mij goed bevallen. Het bracht mij op een idee. Ik vroeg Mark al om een extra krukje te maken om in het bos bij mijn lievelingsplek halverwege te zetten: de open stilteplek. Maar daar is nog niet van gekomen. Of zal ik mijn mooie krukje uit mijn tuintje daar neerzetten? Wim dacht dat die daar beslist niet lang zou staan, zou meteen gepikt worden. Toen ik het er vanmorgen met Olga over had, opperde die het idee om bij de ANWB te kijken. Die zou een soort paraplu, tevens krukje in de aanbieding hebben. Dat zou een uitkomst zijn. Morgen ga ik kijken.