Vanmorgen zaten we gehuld in onze warme jassen toch weer op de schommelbank bij de wei met onze eerste kop koffie. De Herdwicks liepen achterin en we verheugden ons er al op wanneer ze weer in de voorste wei zouden lopen. Dan hebben we er nog meer zicht op. Meestal komen ze even dichterbij als je ze roept maar vanmorgen hadden ze er blijkbaar geen zin in.
Maar wat schetst mijn verbazing? Toen ik vanmiddag wat laatste bloemetjes plukte voor de salontafel zag ik tot mijn grote vreugde de enorme Herdwickram lopen. Het leek wel een bison in het klein. Er zat een flinke kop op, maar mooi! Hij zag me niet staan, hij hoorde me niet eens toen ik hem riep. Hij keek zelfs nog niet naar de dames Herdwick die achterin liepen. Ik dacht nog even: Rob zal wel niet gewend zijn om met z’n schapen te praten. Die rammelt een keer met z’n brokkenbakje en ze lopen als hondjes achter hem aan. Rob houdt niet van honden. Hij vindt dat de schapen er van schrikken. Storm wil hij ook het liefst uit de buurt houden. Hij redt zich met z’n rammelbakje, ook goed.
Toch ging ik even later nog een keer terug naar de wei en nu liepen de dames voorin en de ram halverwege. Nu waren ze ineens wel nieuwsgierig. Ik zag dat niet alleen de nieuwe ram er liep maar ook het ooitje dat in maart geboren werd en toen alleen nog maar witte oortjes had. Nu is het een mooi entertje geworden. Rob heeft haar Luella genoemd, net als haar moeder ooi. Meneertje Herdwick kwam nu ook dichterbij en bleek al interesse te tonen voor de dames. Hij snoof een paar keer en trok zijn neus wat op. Een van de Herdwick ooien wilde wel terug snuffelen. De eerste kennismaking hebben we gehad.
