‘Ik zie dat het een ietsepietsje beter gaat’ of ‘volgens mij is het korstje er weer even af’. En als er iets aan komt dat ik lastig vind, heeft hij me meteen door en zegt: ’Dan neem je maar even een pilletje’.
Allemaal uitingen van Rick als hij binnenkomt en mij onderzoekend aankijkt. Zijn handicap zou een beetje aan autisme verwant zijn. Dat uit zich er vooral in dat hij sterk de behoefte heeft aan structuur. Steeds op dezelfde tijd deze kant op gaan, niet zomaar een vrije dag nemen. ‘Nee, dan moet ik werken’, daarmee houdt hij soms leuke dingen tegen.
Dinsdag komt Gera onze kant op. Ze heeft een weekje vrijaf genomen voor familiebezoek. Dinsdag zijn wij aan de beurt. Rick was hier net toen ze belde. ‘O, Rick… Gera is in Nederland en ze komt dinsdag hier’. Hij glimt altijd als iets over de Canadese familie ter sprake komt want hij vindt dat hij het meeste recht van spreken heeft. Hij is er al minstens 10 keer geweest.
Ik deed een poging: ’Kom jij ook? Zo zie je Gera weer eens en ook Henry en Tonny’.
‘Ik moet werken’, ik had het al verwacht. Ik probeerde het nog een keer. Opnieuw: ’Ik moet werken’. ’Rick vorig jaar moest je ook al werken toen ze hierheen kwam nadat Mark overleden was. We vonden het toen zo fijn dat ze kwam. Gera leek teleurgesteld dat jij er niet was. Je moet er eens even goed over nadenken, dan hebben we het er straks nog eens over’. Soms heeft zoiets tijd nodig bij hem.
Rick had blad geblazen, gegeten en deed zijn korte nap op het nieuwe bed. Daarna nog een kop koffie en een zout visje en stond klaar om naar huis te gaan.
In het voorbij gaan zei hij zo tussen neus en lippen: ’Jullie zullen dinsdag verbaasd staan’.
Die Rick!
