Jazeker, wij houden van dieren! Maar hoe zou het toch komen dat we alles doen om die lieve kleine zangvogeltjes vol gevoerd door de winter te krijgen maar dat als we een ekster bij de pindakaaspot aan de boom zien zitten snoepen even flink in de handen klappen om hem te verjagen. We waren helemaal in de wolken toen er gistermorgen een goudvink verscheen bij de vijver, een knalrood-oranje borst, zwart kopje… prachtig. Maar zien we meneer de reiger op de loper staan op het land van de boer, dan houden we die goed in de gaten. Af en toe een visje mag dan wel, maar het moet niet gekker worden. En omdat we nu wat meer aan huis gebonden zijn zien we steeds meer gebeuren. Straks is het vogelteldag en dan gaan we er een half uur voor zitten om het aantal en de soort vogels door te geven. Ik hoop natuurlijk ook weer op het goudhaantje dat hier regelmatig te zien is dankzij de spinnetjes aan het rieten dak.
Het bevalt ons wel minder als we tegen de kersttijd zien dat de rode besjes van de hulst zijn opgegeten door de vogels. Toch zijn we die kleine donders soms te slim af. Op een plek tussen schutting en roze rododendron hadden we een paar jaar geleden een nieuwe hulst geplant om een opening op te vullen. En juist deze hulst hebben de vogels niet ontdekt. Zo konden we dit jaar ruim plukken voor de kerstkrans en de kerststukjes die ik maakte.
De molshopen bij de kippenren is ook een crime. Ik waardeer de mollen, bijzonder nuttige diertjes, maar als ze je grasveld zo op de kop zetten ga je er toch anders over denken. Als het gips straks van Wim z’n been verdwenen is mag hij weer mollenklemmen zetten.
