De zorg voor een paar fleslammeren lijkt erg leuk en dat is het ook als ze tenminste zonder mankementen de eerste weken doorkomen. Brammetje had meteen al wat tegenslag. Hij ademde te vlug en werd hangerig. Dat betekent meestal longontsteking. Soms krijgen ze toch wat melk in de luchtpijp en dan kan dat zomaar. Gelukkig was Rob in de gelegenheid om antibiotica te brengen. Hij bracht meteen een ander lam mee, eentje die verwaarloosd rondliep tussen de schapen. Moeder kwijt? Verstoten? De truc om haar bij een andere ooi aan te leggen die net aan het bevallen was, mislukte omdat er toch twee lammeren uit kwamen.
Voor Brammetje was het een welkome afleiding en de twee doen nu alles samen. Samen in de keuken, samen in het nest èn samen buiten op het terras dat ik afgezet heb met alles wat voorhanden is. De ene doorgang wordt geblokkeerd met een tuintafel op zijn kant en de andere met een houten plank.
De kleine Drent, want dat is het, was al snel aan de diarree, had natuurlijk zo lang bijna niks gehad. Dus daar heb ik van Rob nog een soort mineralen staan om aan te sterken. Heeft al vaker een lam er door geholpen.
Het was wel even wat voor Dirk, hij was ontzet toen hij zag dat ik Brammetje op schoot aan de fles had. Hij zette enorm grote ogen op en zijn oren draaiden alle kanten op. Dirk is nu bijna niet meer binnen, alleen af en toe voor een klein hapje lekkers. Hij gunt mij geen blik waardig en met opgeheven staart gaat hij weer naar buiten.
De rest van de tijd struint hij rond of ligt op de tuinkussens achter het rode gordijn. Ik voer hem nu in de schuur. Hij kijkt me nog steeds diep verontwaardigd aan. Hij voelt zich verwaarloosd, hij weet het zeker. Nee, op schoot hoeft hij even niet, te zien aan de blikken die hij me in het voorbijgaan toewerpt. Ik heb straks nog wel wat goed te maken, denk ik….
De dierenwereld heeft blijkbaar zo haar eigen regels.
