Een mistige zondagmiddag
Het kwam door die dichte zware mist
Dat niemand van die vogelschaar
Dat er spelend huppelde op de weg
Zag het dreigende gevaar
Vlakbij was de auto toen ze hem zagen
Verschrikt en bang stoven ze weg
Ze zochten allen een veilig plaatsje
In boom in struik of heg
Maar eentje zag ’t gevaar te laat
Ze kon niet meer zo vlug
Ze probeerde ’t nog maar d’ auto greep
En wierp haar op straat terug
Ik zag haar hooploos fladderen, vallen
Nog worstelen in laatste kracht
Tot ze eindelijk uitgeput bleef liggen
Verslagen door een sterkre macht
Ik had terug toen moeten keren
Zien of ik het nog helpen kon
Het veilig leggen eer aan tweede auto
Het wrede spel opnieuw begon
Maar ‘k durfde niet, ik schrok terug
Voor ’t lezen van die bange vraag
Uit die angstige kleine oogjes,
Och help mij, ‘k leefde nog zo graag.
Ik kon niet raken aan dat lijfje
Dat warm zou zijn en trillen
Dat schrikken zou voor mijne hand
Niet wetend wat ‘k zou willen.
En zo heb ik het laten liggen
Op die koude harde straat
Nu zou ik wel terug nog willen
Maar nu is het—- te laat.
Foto: Dina en Jo. Ik denk midden 30 er jaren, nu 20ers. En… het haar gekortwiekt. Ze zien er op z’n zondags uit. Zou het een trouwdag zijn van een van de zussen? Dika, Heintje en Hanna trouwden omstreeks die tijd.