We hebben in de afgelopen 30 jaar heel wat katten gehad aan het Schoolpad, voor het onder controle houden van de muizen èn voor ons aller plezier. Suze en Loeder zijn echt oud geworden bij ons maar er zijn er ook wel een aantal gesneuveld door de drukke weg naast ons. 2020 werd het jaar waarin Dirk de taken overnam. Loeder was als laatste overleden en we zaten zonder kat en wel met ratten en muizen om ons heen.
En toen kwam Dirk. Die liep maar steeds vanuit hun nieuwe huis via het winkelcentrum in de Bargeres naar hun oude woonplek naast Jan en Ria. Die keer kon Jan opnieuw bevestigen dat Dirk weer in zijn oude buurtje was en de bazin verzuchtte: ’Alweer… Als jullie nog een nieuw adresje weten ver hier vandaan… mogen ze hem hebben’. Zo vertelde Jan toen hij Ria kwam halen en even samen met ons een kopje koffie dronk. En zo is het gekomen dat Dirk dezelfde avond door de voltallige familie gebracht werd met dekentje en blikjes voer. Nu was het de kunst om hem een tijdje binnen te houden. En dat was een hele opgave.
Nadat Dirk de hele benedenverdieping nauwgezet had gecontroleerd, zelfs alle uithoeken had bezocht en alle ramen betikt begon hij zich steeds meer met ons mensen te bemoeien. Dirk bleek een gezellige kerel die graag bij je op schoot kruipt om uitgebreid aangehaald te worden. Hij heeft geen verschil in sexe, hij ligt net zo lief bij Wim op schoot als bij mij. Wim keek me wel eens trots aan alsof hij wilde zeggen: Dirk ligt weer lekker bij mij. Toen Karin er was om te kuisen, om met onze Westvlaamse vriendin te spreken, was het extra oppassen. En toen,,,? Het lag echt niet aan haar maar ik wilde snel even de vogels van een nieuwe pot pindakaas voorzien toen de deur op een kier was blijven staan en de buitendeur zelfs helemaal open. Dat was Dirk zijn kans die hij met alle vier poten greep.
Dirk genoot van het buitenleven, dat zag ik meteen. Het hele erf, in de kapschuur, achter de kapschuur, onder de struiken… alles had hij al snel ontdekt. Natuurlijk kon ik smeken wat ik wilde, ook met stukjes vlees kon ik hem niet overhalen dichter bij me te komen. Ik gaf het op en wachtte binnen tussen hoop en vrees op zijn terugkeer. Wim ging zelfs zoeken, maar zag hem niet. Hij kwam naar binnen en vroeg me:’Waor zag ie em dan veur ‘t laatste?’. Ik wees aan: ’Daor onder de struuken bi-j de sloot… o… as e maor niet de weg op geet…’.
Tja… we moesten afwachten. We gingen eerst maar eten. Wim zag hem het eerste. ‘Kiek daor es’. Daar zat onze Dirk, gewoon onder de grote eettafel. Het regende een beetje en daar hield onze Dirk blijkbaar niet van. Een pak van ons hart. We hielden hem nog even binnen maar daarna was ik niet zo bang meer dat hij weg zou gaan lopen en we knuffelden hem nog eens extra.