Wim komt uit een familie van uitvinders… . Wim, Piet en Ben zijn de praktische oplossers en Henry meer de theoretische. Moeder van der Kolk was trots op haar handige jongens- mien venten-….vooral op Ben, die zag ze het meest uitvoeren. Maar soms kon ze ineens zeggen: ‘Maor ik heb d’r ene die nog handiger is…. Henry… die löt alles doen’.
Ben kon ’s nachts soms net zo lang liggen puzzelen tot hij de oplossing voor een probleem gevonden heeft. Wim slaapt als hij het bed voelt… meestal dan…! Ben en Wim waren altijd twee handen op één buik. Niet alleen met het bedenken van oplossingen, maar ook met hun goed bedoelde adviezen. Ze weten overal raad op, maar o wee als je dat niet opvolgt. Ze herhalen dat tot in den treure en worden beiden bijzonder mieterig als je het dan nog niet gesnapt hebt. Want dat je hun goede raad niet ter harte neemt omdat je daar toevallig geen zin in hebt komt niet bij ze op. Dan is het pas goed mis! Nies en ik waren er experts in hoe daar mee om te gaan.
Bij Stork en later bij Holvrieka had je meer van die handige mannen natuurlijk. Zo hangt de door Holvrieka mensen gefabriceerde brievenbus nog bij Gerhard en Judith aan de Kuifmees te pronken. De zonneluifel, wel voorzien van nieuw doek eveneens. De boerentuinbank waarvan het onderstel nog bij Stork gemaakt is wordt om de zoveel jaar van wat nieuwe latten voorzien en krijgt een likje verf. Op onze schuur zitten de witte vliegende vogels, symbool voor ons uitvliegend kroost –Holvrieka made- en bij Ben en Niesje sierden ze indertijd hun huis aan de Dorpsweg. We hadden een veiligheidsslot op de dissel van de caravan, twee barbecues, een aantal van die handige priktafeltjes voor in de tuin… inderdaad.. allemaal van roestvrij Holvrieka-staal. De vogels zijn aan het Schoolpad gebleven en verder heeft de rest nu een nieuwe bestemming gevonden.
Aan het Schoolpad hadden we ook een spiltrap, ooit door Willem Dubbelhuis bij Drentea- de voorloper van Holvrieka- gemaakt toen dit huis in 1975 verbouwd werd. Het is niet één van de makkelijkste trappen, maar daar hebben we mee leren leven door handgrepen te plaatsen. En toen het een paar jaar geleden nodig werd kwam de traplift, het bleek een grandioze uitvinding..
Een paar jaar terug begon er ineens een trap trede wat te bewegen. En ja hoor… scheurtjes. Toen riep Wim ‘Handige Dolf’ die dat even kwam lassen. Tja… soms moest hij het ook even laten doen zoals veel de laatste jaren.